Τέρι: «Ήθελα να πέσω από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου - Με σταμάτησαν οι συμπαίκτες μου»

Ο Τζον Τέρι αποκάλυψε ότι σκέφτηκε να βάλει «τέλος» στην ζωή του μετά το χαμένο του πέναλτι στον τελικό του Champions League το 2008. Ο θρύλος της Τσέλσι γλίστρησε και έστειλε την μπάλα στο δοκάρι σε ένα πέναλτι που θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστικό απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πριν τελικά οι «κόκκινοι διάβολοι» κερδίσουν το τρόπαιο στην διαδικασία.

Ο Νικολά Ανελκά αστόχησε μετά τον Τέρι, ωστόσο το γλίστρημα του Άγγλου παραμένει μέχρι σήμερα η πιο εμβληματική και καθοριστική στιγμή από τον τελικό στο «Λουζνίκι» της Μόσχας. Ο 45χρονος σχεδόν 18 χρόνια μετά, αποκαλύπτει πως σκέφτηκε να δώσει τέλος στην ζωή του, εκείνο το βράδυ στην πρωτεύουσα της Ρωσίας. 

 Μιλώντας στο podcast του Ρις Μένι, δήλωσε: «Κοιτάζοντας πίσω, εκείνη την εποχή θα ήθελα πολύ να είχα μιλήσει σε κάποιον, γιατί θυμάμαι ότι μετά το παιχνίδι επιστρέψαμε όλοι στο ξενοδοχείο και εγώ ήμουν στον 25ο όροφο στη Μόσχα και απλώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο λέγοντας “γιατί; γιατί;”. Δεν λέω ότι αν είχα αυτή την ευκαιρία θα πηδούσα, αλλά ξέρεις… τέτοιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου εκείνες τις στιγμές».

Συνεχίζοντας, αναφέρθηκε στο πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι συμπαίκτες του, οι όποιοι τον κάλεσαν στο μπαρ του ξενοδοχείου: «Μετά ανέβηκαν τα παιδιά και με πήραν κάτω. Είναι εκείνες οι στιγμές που κάνεις το “κι αν…;”. Ποτέ δεν ξέρεις, έτσι δεν είναι;».

Τέλος, μίλησε για τα παιχνίδια μετά τον τελικό με την εθνική Αγγλίας και την συνύπαρξη του με τους διεθνείς παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: «Εκείνη την περίοδο, τρεις-τέσσερις μέρες μετά, πήγαμε και ενσωματωθήκαμε με την εθνική Αγγλίας, οπότε τώρα καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι στο φαγητό με τους παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που έτσι κι αλλιώς ήταν το χειρότερο πράγμα!

Μετά παίξαμε με τις ΗΠΑ στο Γουέμπλεϊ και τελικά σκόραρα έβαλα ένα γκολ με κεφαλιά από έξω από την περιοχή Και αμέσως μετά σκέφτηκα: “Γιατί να μην μπορούσα απλώς να ανταλλάξω εκείνη τη στιγμή με εκείνη την άλλη;”

Ακόμα και σήμερα, το σκέφτομαι συνέχεια. Σίγουρα με τα χρόνια έχει απαλύνει, αλλά όταν παίζεις και δίνεις αγώνα μετά τον αγώνα, σεζόν μετά τη σεζόν, το βάζεις κάπως σε ένα «κουτάκι» και το σπρώχνεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Τώρα όμως που έχω αποσυρθεί, που δεν έχω πια την ένταση του να παίζω κάθε εβδομάδα ή μπροστά στους οπαδούς και αυτή την αδρεναλίνη, τότε είναι που με χτυπάει πραγματικά. Ακόμα ξυπνάω μέσα στη νύχτα και σκέφτομαι “ναι, όντως συνέβη”, και δεν νομίζω ότι αυτό θα φύγει ποτέ».