Τη ζωή μου μηδενίζω, πάει να πει πως ξαναρχίζω

Η βραδιά της Κυριακής στη «Λεωφόρο» ήταν αυτή στην οποία ο Λούκα Γιόβιτς δήλωσε ξανά παρών. Πέτυχε τρία γκολ στη νίκη της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού με 3-2, έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που σκοράρει τρία γκολ σε ντέρμπι εκτός έδρας στην Αθήνα για την «Ένωση», αλλά αυτό δεν είναι απλά ένα στατιστικό για να καταγραφεί στην ιστορία.

Είναι κάτι σαν... αποκατάσταση της τάξης, σαν μια επανασύνδεση με το μεγαλείο του παρελθόντος, ίσως ακόμα και προσωπική κάθαρση μετά από μια περίοδο αμφισβήτησης, αποτυχίας, διάψευσης προσδοκιών.

Ο Γιόβιτς ήθελε απλά μια ευκαιρία, σαν να έψαχνε θαρρείς να βρει μια σκηνή για να βγει εκεί μπροστά στον κόσμο και να ξανασυστηθεί: το έκανε με εμφατικό τρόπο κόντρα στον Παναθηναϊκό. Εκτελώντας ένα πέναλτι αποφασιστικά, παραμένοντας ψύχραιμος μέχρι το τέλος για να «υπογράψει» μια μεγάλη νίκη. Και μαζί τη δική του αναγέννηση.

Η απόδοσή του στο παιχνίδι της «Λεωφόρου» δεν είναι απλά μια απόδειξη ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο επιθετικό, που είχε τη τύχη σε νεαρή ηλικία να λάμψει στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Είναι ξανά ένα ηγέτης, όπως είπε και ο Μάρκο Νίκολιτς μετά το παιχνίδι: «Έτρεξε, πίεσε, ήταν παντού — αυτό θέλουμε από αυτόν«.

Η ιστορία του Γιόβιτς δεν είναι απλώς ποδοσφαιρική. Και δεν είναι μια ευθεία γραμμή, είχε πολλά πάνω και πολλά κάτω, είχε επιμονή στην προσπάθεια, είχε πίστη ότι κάτι χάνεται μόνο αν το παρατήσεις.

Στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης, ο Γιόβιτς άνθισε. Βρήκε εκεί τον ήλιο που χρειαζόταν, εκεί έκανε το ξέσπασμά του. Μετά στη Ρεάλ Μαδρίτης η πρόκληση ήταν μεγαλύτερη. Εκεί, ο Σέρβος βρέθηκε αντιμέτωπος με κάτι ακόμα μεγαλύτερο που δεν αφορούσε μόνο το ποδόσφαιρο, με μια σχεδόν υπαρξιακή πρόκληση: πώς να παραμείνεις ο εαυτός σου όταν ο κόσμος γύρω απαιτεί να γίνεις κάτι περισσότερο. Στάθηκε μετέωρος απέναντί της... Το ταλέντο δεν μεταφράστηκε σε σταθερή απόδοση στο υψηλότερο επίπεδο.

Αναζητώντας μια ευθεία μέσα στα πάνω και στα κάτω 

Η καριέρα του πήρε στροφές με μεταγραφές σε άλλα πρωταθλήματα, αναζητώντας σταθερότητα και ευκαιρίες. Για άλλους τα περάσματα από 'δω κι από 'κει θα μπορούσαν να σημαίνουν δυσκολίες. Για τον Γιόβιτς ήταν μια απόδειξη ότι δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια.

Ο Γιόβιτς παραμένει ένας ποδοσφαιριστής που δεν μπορείς να διαβάσεις από την πρώτη σελίδα. Πρέπει να περιμένεις για να δεις τη στιγμή που η μπάλα κολλάει στο πόδι του σαν να υπακούει σε κάποια μυστική συμφωνία.

Και τότε δεν χρειάζεται να περιμένεις πολύ. Αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να γίνει έκρηξη η σιωπή.

Και εκεί στην έκρηξη καταλαβαίνεις τι θα πει τέχνη. 

Ο Γιόβιτς δεν είναι ένας τέλειος ποδοσφαιριστής. Και, ίσως, να μην τον ένοιαξε και ποτέ να γίνει.

Είναι ατελής και γι' αυτό είναι και απρόβλεπτος. Και επειδή είναι απρόβλεπτος μπορεί να χαρίσει και στιγμές μαγείας. Επειδή μπορεί να κάνει αυτό που οι άλλοι δεν περιμένουν.

Η ιστορία του δεν είναι γραμμική και είναι η ανομοιογένεια της είναι που την κάνει και πιο ανθρώπινη. Δεν αρκεί το ταλέντο, χρειάζεται και χρόνος και σταθερότητα και ένα καλό περιβάλλον για να αρχίσεις από το μηδέν, για να αρχίσεις ξανά.