Το κυνήγι της (προσωρινής) ευτυχίας!

Πεπεισμένος είμαι πια ότι η ζωή μας καταδυναστεύεται από ένα σωρό καλλιεργημένες από άλλους πεποιθήσεις τις οποίες ενστερνιστήκαμε χωρίς καν να τις αξιολογήσουμε. Απλά και μόνο επειδή τη στιγμή που τις υιοθετήσαμε ακούστηκαν, ή φάνηκαν βαθιές, ουσιαστικές, σοφιστικέ. Και το είχαμε ανάγκη. 

«Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα» είπε κάποιος αμερικανοτραφής. Και το ερώτημα δεν είναι τι λέει ποιος, αλλά ποιος λέει τι!

«Δεν μετανιώνω για τίποτα που έκανα”»… Πόσο κακό είναι δηλαδή να μετανιώσει κανείς για κάτι που έκανε και κόστισε ακριβά; Δεν είναι απαραίτητο ότι πρέπει πάντα κάνουμε λάθη για να μαθαίνουμε…

«Εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω» - Κάτι που όταν εκφράζεται σε υπερβολικές δόσεις αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο, αποτελεί τον ορισμό της τοξικότητας και του ναρκισσισμού. 

«Το μόνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα» - Πεποίθηση που είναι βαθιά εχθρική και αντιπαραγωγική όχι μόνο για το δικαίωμα στο χρόνο, αλλά και για τα ήθη που αναπτύσσει κάθε μαχητής 

Υπάρχουν δεκάδες ανάλογες περιοριστικές «σοφίες» που κάποιοι κατάφεραν να τις καθιερώσουν ως ένδειξη χαρακτήρα, πυγμής, ή δύναμης. 

Προσπερνώντας σιγά σιγά το βιράζ προ της τελικής ευθείας για το πρώτο τζάμπολ των τελικών του ελληνικού πρωταθλήματος, οι πεποιθήσεις ανταριάζουν. 

Οποιαδήποτε απώλεια για Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό θα είναι λιγότερο (για τους πράσινους) ή περισσότερο (για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα) συνώνυμη της καταστροφής. Οι οπαδοί των δύο ομάδων είναι στα κάγκελα αναμένοντας τη μάχη των μαχών. Η κατάκτηση του τροπαίου στην Ελλάδα, είναι το μίνιμουμ άλμα πάνω από τον πήχη της εξιλέωσης. 

Κι αναρωτιέμαι: Έτσι είναι; 

Μου είναι αδύνατον να ταυτιστώ με τη λογική της οπαδικής προσέγγισης, γιατί μετά τα 13 χρόνια μου, ουδέποτε υπήρξα, αλλά οφείλω να σεβαστώ τον διαφορετικό νοητικό χάρτη που έχει ένας άνθρωπος ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται από την επιτυχία ή την αποτυχία της λατρεμένης ομάδας του. 

Και θα απαντήσω: Τι είναι επιτυχία; Και τι αποτυχία;

Για τους περισσότερους οι δύο σπουδαίες ελληνικές ομάδες απέτυχαν κραυγαλέα στο Φάιναλ Φορ του Άμπου Νταμπι. Μέσα σε ένα βράδυ, οικείοι και αλλόθρησκοι ξέχασαν τη διαδρομή του Ολυμπιακού καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, που τον έφερε στην πρώτη θέση, αλλά και τα συναισθήματα που γεννούσε αυτή η ομάδα στους φίλους της. Ο Μπαρτζώκας έγινε ξανά λούζερ και ακατάλληλος για ματς υψηλής σημασίας. Ο Αταμάν και ο Παναθηναϊκός, για τον οποίο ομολογουμένως λειτούργησαν τα πανίσχυρα προσχώματα από την περσινή κατάσταση, “κοιμήθηκαν”, “δεν πάλεψαν”… 

Δεν μπορώ να βρω την έννοια αποτυχία σε μία ομάδα που συμμετέχει για 4η φορά σε Φάιναλ Φορ, επιδεικνύοντας τόση συνέπεια στα πολλά ματς και όχι στα λίγα, έστω κι αν αυτά κρίνουν τίτλους. Αδυνατώ να αντιληφθώ την έννοια της αποτυχίας για μία ομάδα που δεν κατάφερε να κάνε το back to back. 

Αποτυχία δεν είναι να μην είσαι ο πρώτος των πρώτων. Αποτυχία είναι να προσπαθείς να το κανείς με έναν τρόπο που δε σε εκφράζει. Πλήρης αποτυχία είναι να προσπαθείς να πετύχεις με μεθόδους που δε σε βρίσκουν σύμφωνο, ή που δεν πιστεύεις, ακριβώς επειδή σε κάποιους άλλους λειτούργησε. 

Κι ερχόμαστε στη σημασία των τελικών του ελληνικού πρωταθλήματος και την παγίδα του κυνηγιού της προσωρινής ευτυχίας-εξιλέωσης. 

Αν ο υπέρτατος στόχος των δύο ομάδων μας στο Final Four ήταν η κατάκτηση του τροπαίου και οτιδήποτε λιγότερο θα επρόκειτο για “καταστροφή”, τότε, πιθανή κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος, απλά θα λειάνει κάποιες γωνίες της “αποτυχίας” για όσους την αποκαλούν έτσι. Έτσι δεν είναι; 

Η γνώμη μου είναι ότι, πράγματι, ο στόχος του πρωταθλήματος είναι πολύ σημαντικός, αλλά ένα “τρόπαιο” δεν γίνεται να καθορίσει το μέλλον. 

Αποτυχία δε θα είναι ο ένας ή ο άλλος, να χάσουν το πρωτάθλημα… Αποτυχία θα είναι, νικητές ή ηττημένοι να μην προσλάβουν βαθιά μέσα τους τα μηνύματα από το feedback που δίνει η φετινή σεζόν και η ευρωπαϊκή πορεία. 

Αποτυχία θα είναι είτε ως οργανισμοί, είτε ως αγωνιστικά τμήματα και κυρίως ως προπονητικοί ηγέτες, να επιχειρήσουν μία ανασύνταξη βασισμένη σε επιθυμίες άλλων και όχι στο πραγματικό feedback που θα αναδείξει τις ανάγκες των δύο ομάδων. Προσαρμοσμένες όμως, πάντα στο πλάνο: Αυτό που τις έχεις φέρει στη θέση που βρίσκονται. Με ή χωρίς τρόπαιο της Ευρωλίγκας. 

Η απώλεια της Ευρωλίγκας για τις δύο ελληνικές ομάδες, στέλνει ένα μήνυμα το οποίο δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο και ακόμα μεγαλύτερη σημασία από έναν περισσότερο ή λιγότερο εγχώριο τίτλο, έχει το επίπεδο της διάθεσης που έχουν αμφότεροι οι οργανισμοί να (αυτό)βελτιωθούν και να πιστέψουν ότι έχουν πραγματικά την ανάγκη να γίνουν καλύτεροι. 

Το κυνήγι της προσωρινής ευτυχίας, της κατάκτησης ενός τίτλου, δεν πρέπει να είναι αρκετό για να αποσπάσει Αταμάν ή Μπαρτζώκα από την όψη της μεγάλης εικόνας. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν πέτυχαν το στόχο τους, αλλά (πρέπει, έχουν υποχρέωση να) διδάχτηκαν από τη διαδικασία. 

Tο ελληνικό πρωτάθλημα θα προσφέρει ένα πλαίσιο αντικραδασμικής προστασίας για τους νικητές, και θα γκρεμίσει, θα αποθεμελιώσει οποιοδήποτε τέτοιο για τους ηττημένους. Αυτή είναι η (θλιβερή) πραγματικότητα στην Ελλάδα. 
Επιτυχία θα είναι…

Ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία όμως, θα είναι νικητές και ηττημένοι να αποδεχθούν ότι πολλά πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα την επόμενη σεζόν. Πάρα πολλά! Και για πολλά από αυτά ίσως απαιτούνται σημαντικές, κρίσιμες και σκληρές αποφάσεις. 
Καλούς τελικούς να έχουμε!