Το μικρό θαύμα της Ελλάδας (και κάτι που άργησε)…

Χρειάστηκαν 13 ώρες ώστε η δική μου αφεντιά να περπατήσει στα εδάφη της πανέμορφης Ρίγα κι έτσι χάθηκε λίγο το μομέντουμ μετά την αναμέτρηση της Ελλάδας με την Ισπανία. 

Το σημείωμα μου δε γράφτηκε ποτέ λόγω στενότητας χρόνου, έστω κι αν εν πολλοίς τα είπαμε μέσω του Eurobasket Glory με καλεσμένο τον Κώστα Τσαρτσαρή. 

“Honores a Espana”!

Αν είχε γραφτεί το προηγούμενο, χθες, θα είχε τίτλο “Honores a Espana”! Και θα ήταν, μεταξύ των άλλων, ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε μία ομάδα που μπορεί να είδε τον σχεδόν 20ετή κύκλο της να κλείνει (πάρα πολύ προσωρινά, ωστόσο), αλλά από την αρχή του αιώνα μας διδάσκει ένα σωρό πράγματα για τον τρόπο που μία χώρα πρέπει να οργανώνεται και να καλλιεργεί τον αθλητισμό του υψηλότατου επιπέδου, παράγοντας αδιαλλείπτως ταλέντο κι επιτυχίες. Με όλες τις γενιές της. 

Όπως ανέφερα και στο live…”Η Ισπανία μπορεί να ηττήθηκε σε αυτό το ματς με την Ελλάδα, αλλά αν δεν το έχετε καταλάβει, (θα) είναι η μεγάλη κερδισμένη βραχυπρόθεσμα”…  

…και όπως νομίζει κανείς!

Αν οι Έλληνες ένιωσαν ότι πήραν εκδίκηση από μία χώρα που τόσα χρόνια μας νικούσε επειδή ήταν σχεδόν πάντα (πολύ) καλύτερη, λυπάμαι, αλλά ανήκω στο άλλο μισό του σύμπαντος. Στο δικό μου σύμπαν το μόνο που κυριαρχεί είναι θαυμασμός για την Ισπανία που έστω κι έτσι κατάφερε να μας βγάλει το λάδι μέχρι να μην πληρώσουμε πανάκριβα την ήττα από τη Βοσνία και σεβασμός γιατί η συγκεκριμένη Εθνική ομάδα της Ισπανίας και τον Σέρτζιο Σκαριόλο, αποφάσισε να “πεθάνει” έχοντας στην πεντάδα της δυο 19χρονους που σε λίγο, σε πάρα πολύ λίγο, θα την οδηγούν στις επιτυχίες. Και αυτή η ήττα από την Ελλάδα θα είναι το δικό τους λίπασμα, αλλά και καύσιμο. Οι ήττες βρομάνε αλλά κάνουν καλό. Αλλά εμείς, επειδή πετύχαμε μία νίκη που τους απέκλεισε από τη συνέχεια του τουρνουά, στεκόμαστε στο αίσθημα της εκδίκησης για την πελατειακή σχέση που είχαν χτίσει μαζί μας επί δεκαετίες και για την προφανέστατη υστέρηση έναντι των προφεσόρων του αθλητισμού. Όπως νομίζει κανείς. Είναι λυπηρό να μην αναγνωρίζεις κι ακόμα πιο λυπηρό είναι να διαγράφεις διδαχές ετών, λόγω μίας και μοναδικής νίκης. 

Τα φρέσκα νέα είναι ότι η Τουρκία ζορίστηκε πάρα πολύ από τους μαχητικούς Σουηδούς (που αξίζει να σημειωθεί ότι έπαιζαν κι αυτοί την ίδια ώρα με την Τουρκία αλλά δεν διαμαρτυρήθηκαν ότι επηρεάστηκαν), ενώ και η Γερμανία μέχρι το 30’ τα έβρισκε πολύ σκούρα με τους Πορτογάλους, πριν αρχίσει να ευστοχήσει σε όλα τα τρίποντα στα οποία αστόχησε στο πρώτο μέρος (1/18). 

Το βήμα στο κενό

Η Ελλάδα, αύριο, Κυριακή, στις 21.45 είναι υποχρεωμένη να κάνει ένα βήμα στο …κενό. 

Η φάση των 16 είναι η καταραμένη τάφρος, την οποία κάθε ομάδα με φιλοδοξίες οφείλει, έχει χρέος να προσπεράσει…Αν τελικά σκοντάψει, κανείς δε θα ασχοληθεί με το μήκος της, ή τι δυσκολίες του άλματος. 

Τα καλά νέα είναι ότι αυτή η τάφρος στο παρελθόν αποδείχτηκε απροσπέλαστη, μόνο σε πολύ ειδικές περιπτώσεις (2014 εναντίον της Σερβίας). Τις υπόλοιπες φορές, εύκολα ή δύσκολα, η Ελλάδα περνούσε από πάνω. 

Αλλά επί της ουσίας αυτό το παιχνίδι είναι τον μοναδικό που η Εθνική μας, ως πρώτη του ομίλου της, είναι υποχρεωμένη να νικήσει. 

Κάθε τι άλλο θα θεωρηθεί μέγιστη αποτυχία. Αν είναι ή όχι, ας το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή. 

Το μόνο σίγουρο που κάθε φίλαθλος οφείλει να έχει στο μυαλό του είναι οι διαφορές της Ελλάδας από το Ισραήλ δεν είναι τόσο μεγάλες όσο της Τουρκίας με την Σουηδία (που τη νίκησε στο τέλος) και της Γερμανίας με την Πορτογαλία. 

Στατιστικό θαυματάκι (έστω και με μικρό δείγμα)

Και δεν είναι μόνο ο Αβντιγια αυτός που καθιστά τους Ισραηλινούς επικίνδυνους. Είναι το σύνολο, ο τρόπος που παίζουν, το κίνητρό τους, η περηφάνεια τους, ο σκοπός τους. 

Η Ελλάδα απέναντι στο Ισραήλ πρέπει να παίξει πραγματικά καλά για να νικήσει.

Συντηρώντας ένα κομμάτι του μικρού θαύματος που έχει πετύχει μέχρι σήμερα. Όχι αγωνιστικού, αλλά στατιστικού. 

Ο Χρήστος Μαρμαρινός ένας από τους γκουρού της καθιέρωσης και της αποκωδικοποίησης των προηγμένων μετρήσεων στο μπάσκετ, μου είπε ότι “Το δείγμα είναι μικρό για τέτοια συμπεράσματα. Και τον πιστεύω φυσικά, γιατί το γνωρίζει όσο κανείς. 

Την ίδια στιγμή όμως γνωρίζατε ότι η Ελλάδα: 

• Είναι η ομάδα που διαθέτει την 6η καλύτερη επίθεση του Ευρωμπάσκετ με 86.4 πόντους μέσο όρο, παρότι παίζει τα παιχνίδια της στο χαμηλότερο τέμπο απ’όλες τις ομάδες του Ευρωμπάσκετ; Η σχεδόν όλες (μόνο τη Γεωργία ξεπερνά). 

Η Ελλάδα μετά από 5 αγώνες παρουσιάζεται στα advanced να παίζει στις 69.9 κατοχές  (Γεωργία 68.2), τη στιγμή που η Φινλδανδία (3η στη σχετική λίστα) ανεβάζει το ρυθμό στις  76.6 κατοχές, ενώ η Λιθουανία και η Σλοβενία στις 76.5. 

Κι αυτό είναι ένα μικρό θαύμα τηρουμένων των αναλογιών και αποδεικνύει πόσο αποτελεσματική είναι στο επιθετικό μισό της. Αν μάλιστα βυθιστούμε πιο βαθιά στη θρησκοληψία των αριθμών, θα δούμε ότι η Ελλάδα έχει το τρίτο καλύτερο net rating με 22.6 από κάθε άλλη ομάδα. Βέβαια, είναι τα ίδια στατιστικά που αποτύπωσαν ότι η Ελλάδα στον αγώνα με την Ιταλία είχε τον Γιάννη στο -3 efficiency. Άρα δεν ήταν καλός και εποικοδομητικός για την Ελλάδα, διότι όσο ήταν πάνω στο παρκέ η Ελλάδα ηττήθηκε από τους Ιταλούς με 3 πόντους. Τέλος πάντων. Κι αυτό είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο κεφάλαιο. 

Η ομάδα που λατρεύει να δημιουργεί κομφούζιο

Το Ισραήλ καραδοκεί. Για να εκμεταλλευτεί κάθε ρυτίδα της Εθνικής στο πολύ φρέσκο και δυναμικό πρόσωπο που οφείλει να δείξει στην Xiaomi Arena της Ρίγα στο πρώτο νοκ άουτ παιχνίδι της. 

Είναι μία ομάδα που παρότι δέχεται 80.2 πόντους στη διοργάνωση, η άμυνα της είναι σκληρή. 

Και ταυτόχρονα στην επίθεση έχει δυνατότητα να βάλει γρίφους στην Ελλάδα. Της αρέσει να παίζει σε περισσότερες κατοχές, με ελευθερία στις αποφάσεις και τις επιλογές. Το γρήγορο τέμπο της ταιριάζει και προσπαθεί να το επιβάλει. 

Σήμα κατατεθέν είναι οι διαφορετικές άμυνες που μπορεί ανά πάσα στιγμή να επιστρατεύσει για να δημιουργήσει κομφούζιο στον αντίπαλο, αλλά αυτό με την Ελλάδα δεν είναι εύκολο πολύ να λειτουργήσει για πολλούς λόγους. 

Έχει την προοπτική να χρησιμοποιήσει σχήματα με παίκτες που και οι πέντε θα απειλούν από μακριά δεν είναι καθόλου απίθανα, η παρουσία του Μαντάρ αρχικά και του Κάρινγκτον στη συνέχεια απαιτεί αμυντική προσαρμογή και μελέτη από τον Βασίλη Σπανούλη. Μέχρι σήμερα η Ελλάδα δεν αντιμετώπισε καμία ομάδα που να έχει τέτοια δημιουργικά και κινητικά γκαρντ (έστω κι αν ο Κάρινγκτον δεν κάνει το καλύτερο τουρνουά). 

Με τον Σόρκιν και τον Γκίνατ, δύο παίκτες με χαρακτηριστικά και σώματα 4αριών, που έχει μετατραπεί σε σέντερ για την ανάγκη της Εθνικής ομάδας, το Ισραήλ, θα επιχειρήσει να τραβήξει τον Γιάννη μακριά και σε κάθε περίπτωση να ανοίξει διαδρόμους. 

Ο Αβντιγια δεν είναι sniper όπως ο Φοντέκιο, αλλά έχει πολυχρωματική παλέτα απειλών στην επίθεση, ένα θολό αλλά πολύ σχετικό καρμπόν με τον Φραντς Βάγκνερ. Με τον σούπερ σταρ των Μπλέιζερς, ίσως τα καντάρια εμπειρίας και η αφοσίωση μέχρι τελικής πτώσεως του Κώστα Παπανικολάου ίσως να μην είναι αρκετά. Ο Ισραηλινός είναι σαφώς πιο mobile από τον Αλντάμα, είναι λιγότερο ικανός σουτέρ, αλλά οι καταστάσεις ένας εναντίον ενός που επιδιώκει και βρίσκει στο παιχνίδι του, είναι απείρως περισσότερες και από τον Φοντέκιο και από τον Ισπανό. Στο 1vs1 η Ελλάδα έχει ανοιχτά θέματα στο Ευρωμπάσκετ, τόσο ευθέως όσο και στις περιστροφές που οι αντίπαλοι εκμαιεύουν όταν επιλέγουν να χτυπήσουν τα όχι και τόσο φρέσκα πόδια των διεθνών μας.

Οι γρίφοι…

Το Ισραήλ δεν είναι υπερδύναμη των ριμπάουντ, αλλά η Ελλάδα επιπλέει μετά βίας στην 4η χειρότερη θέση της λίστας με το ποσοστό των ριμπάουντ που μαζεύει κάθε ομάδα στη ρακέτα της από το σύνολο που διεκδικούνται δεν αφήνει πολύ περιθώρια για εφησυχασμούς. Η Ελλάδα παίρνει το 63.5% του συνόλου, κάτι που σημαίνει ότι επιτρέπει το 36.5% στους αντιπάλους. Κι αυτό είναι πραγματικά μεγάλο νούμερο. 

Γρίφος νούμερο 1: Μαρκάρισμα Αβντίγια (κι εδώ ίσως η παρουσία του Σαμοντούροφ έστω και για 4-5 βοηθητικά λεπτά να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο)

Γρίφος νούμερο 2: Σχήματα five out από τους ισραηλινούς που έχουν την ικανότητα να εκτελέσουν από μακριά με τους ψηλούς τους

Γρίφος νούμερο 3: Αμυνα 1vs1 και απόκριση των περιστροφών στο aggressive παιχνίδι του Μαντάρ και του Αβντίγια

Βέβαια, τα ίδια και άλλα τόσα ζητήματα έχουν να λύσουν οι Ισραληνοί με την επίθεση της ελληνικής ομάδας. 

Πως θα δοκιμάσουν να σταματήσουν τον Γιάννη; Όπως ο Ποτσέκο, όπως ο Σκαριόλο ή με ένα υβρίδιο; Οι εναλλαγές στα αμυντικά σχήματα θα δουλέψουν; 

Τι ρίσκα θα πάρουν και ποιο plan B έχουν αν η Ελλάδα συνεχίσει να ευστοχεί με τον ίδιο ρυθμό στα μακρινά σουτ;

Αλλά αυτά ας τα βρει η υπηρεσία τους…

Η Ελλάδα θα είναι και προετοιμασμένη και ψυλλιασμένη… Αν καταφέρει να ξεπεράσει και το φράγμα του “πρέπει”, τότε το βήμα της στο κενό θα προσγειωθεί ασφαλώς σε χώμα. 

Γιατί απολαμβάνει την ευλογία να διαθέτει ένα από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, στην καλύτερη version του εαυτού του με την Εθνική ομάδα και ταυτόχρονα το supporting cast που τον περιτριγυρίζει, τον βγάζει ασπροπρόσωπο. Μέχρι τώρα. Κι αυτό δεν πρέπει να να το ξεχνάμε.