Το μόνο που πρέπει να ξέρεις για τον Ιωάννη Παπαπέτρου

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ο άνθρωπος που θα ήθελες να έχεις στο πλευρό σου σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση ή ακόμα και στην καθημερινότητα. Γράφει ο Ηλίας Λαλιώτης.
Πηγή: Intime
Πηγή: Intime

Είναι η εποχή που όλος ο φίλαθλος κόσμος περιμένει εναγωνίως την επόμενη «βόμβα» που θα σκάσει στη μεταγραφική περίοδο.

Αυτή, όμως, που «έπεσε» το μεσημέρι της Κυριακής (22/6) δεν μπορείς να τη χωνέψεις εύκολα. Την έριξε ο Ιωάννης Παπαπέτρου και τάραξε όλο το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πολύ περισσότερο όσους είχαν την ευκαιρία να τον ζήσουν τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό και να καταλάβουν για το τι είδους άνθρωπος είναι.

Η ανακοίνωση της απόσυρσής του από το επαγγελματικό μπάσκετ αιφνιδίασε τους περισσότερους. Όλους θα έλεγα, ακόμα κι όσους είχαμε δει τα... μηνύματα που έστελνε πολύ καιρό πριν ο ίδιος. Σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει αμέσως μετά τα περσινά playoffs κόντρα στη Μακάμπι και πριν βρεθεί με την αγαπημένη του ομάδα στο Final 4 του Βερολίνου, είχε αποκαλύψει το «μικρόβιο» που είχε μπει στο μυαλό του.

«Αμφισβήτησα το μπασκετικό μου μέλλον» είχε παραδεχθεί ο Παπαπέτρου, λόγω της σοβαρότητας του τραυματισμού, αλλά και της ψυχολογικής φθοράς που αυτός του προκάλεσε. Η οικογένειά του, που πάντα έπαιζε σπουδαίο ρόλο στη ζωή του, ήταν εκεί, δίπλα του. Όπως πάντα... Με τον αδερφό του, Γιώργο, μοιράστηκε τις πιο «μαύρες» σκέψεις του και μαζί κατάφεραν να ξεπεράσουν εκείνον τον πρώτο σκόπελο. Γιατί αυτή ήταν τότε η απόφαση του Ιωάννη.

Μια απόφαση που τον δικαίωσε, καθώς ήταν ο παίκτης κλειδί για να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός στην κορυφή της Ευρώπης. Με τρομερές εμφανίσεις συνολικά στη σειρά με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ (12,5 πόντους μέσο όρο είχε ο διεθνής άσος στα τέσσερα τελευταία ματς της σειράς που τον εμπιστεύθηκε ο Εργκίν Αταμάν) και ένα τρίποντο highlight που θα τον σημαδεύει για την υπόλοιπη ζωή του στο Game 4, όταν όλα έμοιαζαν να χάνονται για τον Παναθηναϊκό.  

Τα δάκρυα μετά τον τελικό με την Ρεάλ Μαδρίτης στο Βερολίνο, ήταν δάκρυα δικαίωσης για τα δύσκολα βράδια που είχε περάσει κατά τη διάρκεια του τραυματισμού του στο γόνατο. Για τα βράδια που αμφισβήτησε και ο ίδιος τον εαυτό του, πριν βρει την πίστη και καταλήξει σε αυτό που θεωρούσε σωστό για τον εαυτό του και τους άλλους εκείνη την εποχή.

Άλλωστε, δεν κορόιδεψε ποτέ στην καριέρα του ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Δεν έκρυψε τα αισθήματά του για τον Παναθηναϊκό, δεν παράτησε το όνειρό του να φορέσει αυτή τη φανέλα που λάτρεψε ως παιδί. Τα κατάφερε. Και το κυριότερο δεν τα παράτησε όταν ο ίδιος ήταν στην καλύτερη στιγμή του και η ομάδα του έψαχνε να βρει την ταυτότητά της ξανά. Εκείνη τη διετία (2020-22) που έγινε αρχηγός και δικαιολόγησε με το παραπάνω τον ρόλο του.

Δεν είναι τυχαία τα σχόλια που έγιναν στο post της αποχώρησης από συμπαίκτες που είχε εκείνη την εποχή στους «πράσινους». Τον αποθέωσαν με λόγια βγαλμένα από την καρδιά τους. Ο Μάρκους Φόστερ τον χαρακτήρισε ως τον καλύτερο αρχηγό που είχε στην καριέρα του. Γιατί αυτός είναι ο Ιωάννης. Ένας άνθρωπος που στέκεται δίπλα στους άλλους. Ακόμα περισσότερο εκτός παρκέ. Μέσα σε αυτό όλοι γνωρίζουμε τι ήταν ικανός να κάνει. Έξω από το γήπεδο φανερώνεται το μεγαλείο του ανθρώπου που είναι ο Παπαπέτρου.

Ένας άνθρωπος που δεν θα σου μιλήσει μόνο για μπάσκετ, αλλά θα ενδιαφερθεί για το πως είσαι, θα σχολιάσει θέματα που απασχολούν όλον τον κόσμο, θα σε κάνει να γελάσεις. Μετά το περίφημο Game 4 με την Μακάμπι, μπαίνοντας στα αποδυτήρια, δεν έβλεπες έναν παίκτη που πανηγύριζε για όσα έκανε. Έβλεπες έναν άνθρωπο με βουρκωμένα μάτια να σκέφτεται πως δικαίωσε την ψυχή της ομάδας, τον Πάρη Δερμάνη, ο οποίος εκείνες τις ώρες έδινε μάχη για τη ζωή του.

Είναι ξεκάθαρο στα δικά μου μάτια πως ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ο άνθρωπος που θα ήθελες να έχεις φίλο είτε σε μια απλή καθημερινή ημέρα, είτε σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση της ζωής σου. Γιατί έχει τον τρόπο να ανταπεξέλθει και να πάρει αποφάσεις που για άλλους μοιάζουν αδύνατες. Το απέδειξε πολλές φορές στην καριέρα του, είτε με τη μεταγραφή του από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό, είτε με την παραμονή τους στις δύσκολες μέρες του Τριφυλλιού, είτε τώρα που στα 31 του βάζει τέλος σε μια σπουδαία διαδρομή.

Το σίγουρο είναι πως ό,τι κι αν αποφασίσει να κάνει στο μέλλον, θα το κάνει με το ίδιο πάθος και ήθος που είχε σε όλη την μπασκετική του καριέρα...

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ