Το «παράτα ό,τι κάνεις κι έλα να δεις την Εθνική» είναι η πρώτη νίκη αυτής της παρέας

Έχω ένα «κακό» (ένα;) όποτε παίζει η Εθνική Ομάδα... Τις 99 απ’ τις 100 φορές, λόγω της ώρας και της ημέρας, είμαι «πηγμένος» στη δουλειά και δεν μπορώ να καθίσω να τη δω με την ησυχία μου. Να το απολαύσω ρε παιδί μου, με παρέα, με τον γιό μου, με μία πίτσα, μία μπύρα ή ότι άλλο τραβάει η στιγμή. Μόνο «κλεφτές» ματιές πάνω απ’ το laptop την ώρα που θα ακούσω τη φωνή όποιου μεταδίδει να δυναμώνει, μπας και προλάβω τη φάση.

Το ίδιο έγινε και χθες (20/3) στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με την Σκωτία στο Φάληρο. Είχε και τ’ άλλα ματς των playoffs και τα προημιτελικά του Nations League, έχει πάντα και τα δικά του τα ρεπορταζιακά ο Παναθηναϊκός, ε που να δεις ματς με ηρεμία. Το πέναλτι των Σκωτσέζων κι αυτό στη... ζούλα πρόλαβα, χωμένος μπροστά από μία οθόνη.

Με το που ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο και μπήκε αλλαγή στο ματς ο Κωνσταντίνος Καρέτσας, στη δεύτερη επαφή του «μικρού» με την μπάλα άκουσα ένα «έλα ρε!» θαυμασμού απ’ τους δύο συναδέλφους δίπλα μου. Στην τρίτη επαφή του 17χρονου πετάχτηκε ο ένας και μου φώναξε «Γουλ, παράτα ότι κάνεις κι έλα να δεις την Εθνική». Την τέταρτη επαφή την είδα... live και το laptop είχε πάει ήδη στην άκρη. Μια φορά ας περιμένουν και τα υπόλοιπα...

Κάτι που πιστεύω πως έκανε και η μισή... Ελλάδα, όποια ασχολία κι αν είχε ο καθένας εκείνη την ώρα και σίγουρα δεν το μετάνιωσε ως επιλογή, παρά την ήττα. Κι αυτή -στο τέλος της ημέρας- είναι η πρώτη μεγάλη «νίκη» αυτής της παρέας. Το να σε «πείσει» να καθίσεις να τη δεις και να «μπεις» μαζί της στο ματς.

Συναίσθημα που το είχαμε ξεχάσει (όλοι μας) απ’ το Μουντιάλ του 2014 κι έπειτα. Κι αρχίσαμε να το (ξανα)νιώθουμε σιγά-σιγά απ’ την ημέρα που ανέλαβε τα ηνία της «γαλανόλευκης» ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς κι άρχισε να δημιουργεί κάτι πραγματικά πολύ διαφορετικό.

Το πιο δυνατό intro της επόμενης μέρας

Οκέι, χάσαμε 1-0 απ’ τους Σκωτσέζους στο πρώτο ματς, επειδή -όπως και να το κάνουμε- σαν ομάδα αυτή την στιγμή είναι πολύ πιο κυνική κι έμπειρη από τέτοιου είδους αγώνες και στο πρώτο ημίχρονο έφεραν το παιχνίδι εντελώς στα δικά τους μέτρα, παίρνοντας ότι ακριβώς είχαν σχεδιάσει.

Το δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο, ήταν ίσως το πιο δυνατό intro αυτής της new edition της Εθνικής Ομάδας. Όχι μόνο λόγω της παρουσίας του Καρέτσα που «φωνάζει» από πολύ μακριά πως είναι κάτι πολύ ξεχωριστό σε σχέση με αυτά που είχαμε συνηθίσει. Ποιότητα, «χαϊδέματα» της μπάλας με το αριστερό και χτυπήματα μεγάλης κλάσης...

Αλλά επειδή όλη η ομάδα κουβαλάει πολλά κιλά ταλέντο που δεν είχαμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια και σου δημιουργεί την αίσθηση πως μπορεί να φτιαχτεί κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.

«Φρεσκάδα», πίεση στους Σκωτσέζους που δεν μπορούσαν να πάρουν... ανάσα σε κάποια σημεία του δευτέρου ημιχρόνου και μία πολύ κυριαρχική εικόνα, με τον Τζολάκη να κάνει μόλις δύο επαφές στο δεύτερο ημίχρονο και να παρακολουθεί ήρεμος τους υπόλοιπους να ψάχνουν το 1-1.

Όταν όλο αυτό μπει σε ένα «καλούπι»

Η ισοφάριση δεν ήρθε και λόγω γκίνιας στο δοκάρι του Τζόλη και διότι σε ορισμένες περιπτώσεις ο ενθουσιασμός των νιάτων, οδηγούσε σε λίγο... τραβηγμένες επιλογές.

«Βράζει» το αίμα, όμως όταν θα μπει όλο το ταλέντο που κουβαλάει αυτή η ομάδα σ’ ένα σταθερό καλούπι -χωρίς να χάνονται ή να «πνίγονται» η ατομική ποιότητα και τα χαρακτηριστικά του καθενός- κι αρχίσει να αποκτά εμπειρίες κι αγωνιστικό δέσιμο το γκρουπ, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με αυτά που είχαμε συνηθίσει.

Μπορεί να το ανατρέψουμε στην Σκωτία και να ανέβουμε στην League A, μπορεί και όχι... Στο τέλος της ημέρας αυτό δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, πέρα απ’ την ψυχολογία της ομάδας, αλλά και τις βαθμολογίες της Εθνικής σε μελλοντικές κληρώσεις.

Αυτό που μετράει είναι η αύρα, η προσδοκία και η προοπτική που ξαναγεννάει αυτή η παρέα διότι υπάρχει πια και το «υλικό», αλλά κι ο άνθρωπος που χρειάζεται στην άκρη του πάγκου για να δημιουργηθεί κάτι πολύ «δυνατό», αρχής γενομένης απ’ τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2026.

Και ναι, την Κυριακή (23/3) ότι δουλειά κι αν έχει ο καθένας μας, απ’ τις 19:00 έως τις 21:00 μπορεί πλέον να περιμένει...