Το σύνθημα καθαρό να μείνει όπως το φώναζαν εκείνοι

Το οπαδικό κίνημα στην Ελλάδα είχε πάντα δύο όψεις: τη μία του πάθους, της αυταπάρνησης και της δημιουργίας. Και την άλλη του φανατισμού, της υπέρβασης των ορίων και της αυθαιρεσίας. Οι εποχές βέβαια άλλαξαν και πλέον στην σύγχρονη εποχή, το οπαδικό κίνημα ψάχνει ακόμη περισσότερο τον δρόμο του.  Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος δεν είναι πια ανάμεσα μας. Ο θάνατος της πιο εμβληματικής μορφής της Original 21, ξύπνησε μνήμες και συναισθήματα. Δεν ήταν μόνο ο ηγέτης μίας εξέδρας. Ήταν ο άνθρωπος που ζούσε και ανέπνεε για την ΑΕΚ. Όπως και ο  Μάκης Μαυρομιχάλης, ο «Μανάβης», της Θύρας 4 του ΠΑΟΚ, που έφυγε από κοντά μας το 2023.

Ναι, και οι παλιοί οπαδοί ξεπέρασαν συχνά τα όρια. Δεν ήταν όλοι αθώοι. Προσπάθησαν κάποιοι να διοικήσουν, να επιβληθούν, να καθορίσουν. Το είδαμε να συμβαίνει από κάποιους. Αλλά κάποιοι το έκαναν γιατί ένιωθαν κομμάτι της ομάδας, όχι εργαλείο κάποιου επενδυτή ή... επιχειρηματικού σχεδίου. Όχι ότι δεν υπήρχε και παλιότερα αυτό όμως. Υπήρχε!

Ωστόσο με τα χρόνια, για κάποιους η ομάδα από σύμβολο έχει γίνει πρόσχημα. Υπάρχουν πλέον οπαδοί που μεγαλώνουν με σύνθημα το «μίσησε», όχι το «πίστεψε». Ο ρομαντισμός των παλιών - εκείνων που ήταν γραφικοί, φανατικοί, μες στα λάθη αλλά και τη φωτιά, ξεθωριάζει. Η συζήτηση δεν είναι για να εξιδανικεύσουμε το παρελθόν. Πολλές φορές το παλιό οπαδικό κίνημα, ήταν αυθαίρετο, βίαιο, ακόμη και αντιδημοκρατικό. Όμως υπήρχε ένα μέτρο τιμής. Υπήρχε μία ιδεολογία, υπήρχε καρδιά.

Σήμερα, σε ένα κομμάτι των οπαδών, η καρδιά αυτή έχει αντικατασταθεί από ψυχρό υπολογισμό και ρητορική μίσους.  Τα πράγματα είναι διαφορετικά από εκείνη την πιο ρομαντική εποχή. Μία εποχή που είναι σαν να αποχαιρετάμε με τον χαμό του Χατζηχρήστου και του Μάκη του Μανάβη αλλά και άλλων εμβληματικών οπαδών από άλλες ομάδες. Πλέον βλέπουμε συχνά βία χωρίς ιδεολογία, χωρίς αντίσταση, χωρίς νόημα, χωρίς κάποια πρόκληση. Οπαδικούς στρατούς με συμφέροντα και ποινικά μητρώα. Όχι από όλους. Ευτυχώς υπάρχει σημαντική μερίδα η οποία αντιστέκεται. Σε όλες τις ομάδες. Που βάζει την αγάπη για την ομάδα, πάνω από συμφέροντα.

Φυσικά και το παρελθόν δεν ήταν «άγιο», αλλά είχε τιμή, είχε πρόσωπο, είχε αυθεντικότητα. Και όλο αυτό δεν αφορά μόνο το οπαδικό κίνημα αλλά και άλλες μορφές και σύνολα της κοινωνίας. Όπως φυσικά και εμάς τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ που έπαιξαν σημαντικό, αρνητικό ρόλο, σε όλο αυτό. Μία μεγάλη μερίδα που θελημένα ή άθελα της έχει μεγάλη ευθύνη, σε αυτήν την καλλιέργεια του μίσους αλλά και στην συγκάλυψη των ευθυνών της εκάστοτε ΠΑΕ, για αυτό που δημιούργησαν.

Η απώλεια του Χατζηχρήστου, δεν αφορά μόνο την ΑΕΚ. Είναι μία υπενθύμιση πως κάτι σπάνιο, κάτι γνήσιο χάνεται. Αν θέλουμε να υπάρξει μέλλον, χρειάζεται επιστροφή στις ρίζες. Όχι ρομαντισμός δίχως κρίση. Αλλά καθαρό βλέμμα, αξιοπρέπεια και αξιοπιστία. Όχι μόνο από τους οπαδούς και όχι πρώτα από τους οπαδούς, αλλά από όλα τα μέλη της κοινωνίας, που το καθένα έχει μικρή ή μεγάλη ευθύνη για αυτό που συμβαίνει στα παιδιά της εξέδρας.

Για τις κερκίδες που άλλαξαν. Για το σύνθημα που πρέπει καθαρό να μείνει, όπως φώναζαν εκείνοι. Καλό ταξίδι Δημήτρη Χατζηχρήστο.