Από τη Σιγκαπούρη στο γραφείο: Η Τζούρκα επέστρεψε παγκόσμια πρωταθλήτρια και... έπιασε δουλειά

Λίγες ημέρες μετά την πιο μεγάλη διάκριση της καριέρας της, η Αλεξία Τζούρκα δεν πήγε διακοπές.

Δεν είχε ούτε χρόνο, ούτε την «πολυτέλεια» να το κάνει. Αντί για παραλίες και χαλάρωση, τη Δευτέρα 28 Ιουλίου ήταν ξανά πίσω στο γραφείο της, σε ναυτιλιακή εταιρεία στον Πειραιά. Για την 27χρονη τερματοφύλακα της Εθνικής ομάδας πόλο γυναικών, η καθημερινότητα περιλαμβάνει απαραίτητα το οκτάωρο εργασίας, ακόμη και με ένα χρυσό παγκόσμιο μετάλλιο κρεμασμένο στον λαιμό της. 

Πώς γίνεται αυτό;

Η Τζούρκα ήταν μία από τις 15 εκλεκτές του Χάρη Παυλίδη που κατέκτησαν την κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης. Για να φτάσει εκεί, όμως, χρειάστηκε να δώσει κι έναν άλλον αγώνα. Είχε ήδη εξαντλήσει την ετήσια άδειά της μέσα στη σεζόν για τις υποχρεώσεις με το σωματείο της, τον Εθνικό Πειραιά, αλλά και για τις υποχρεώσεις της στην Εθνική ομάδα. 

Προκειμένου να συμμετάσχει στην προετοιμασία ενόψει της Σιγκαπούρης, χρειάστηκε να ζητήσει –και να πάρει– δίμηνη άδεια άνευ αποδοχών από την εταιρεία της, η οποία από την αρχή της συνεργασίας τους είχε λάβει γνώση για τη παράλληλη της ενασχόληση με τον πρωταθλητισμό και την έχει βοθήσει με κάθε δυνατό τρόπο. Έβαλε το προσωπικό της εισόδημα σε δεύτερη μοίρα, για να βρεθεί στο πλευρό της Εθνικής και να κάνει το όνειρο πραγματικότητα, πρώτα με τη συμμετοχή της στο camp προετοιμασίας και στη συνέχεια με το ταξίδι στη Σιγκαπούρη.

Το χρυσό ήρθε, η Ελλάδα ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου, μα η Τζούρκα δεν είχε χρόνο για να το γιορτάσει. Πολλές συναθλήτριές της έφυγαν για διακοπές. Η ίδια, όμως, γύρισε στον Πειραιά, όχι για προπόνηση, αλλά για δουλειά. Μέσα στον Αύγουστο, που για τους/τις περισσότερους/ες είναι περίοδος ξεκούρασης, εκείνη θα δουλεύει καθημερινά, χωρίς άλλη άδεια μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Αναρωτιέμαι ξανά, πώς γίνεται αυτό;

Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα του ερασιτεχνικού αθλητισμού στην Ελλάδα. Παγκόσμια πρωταθλήτρια και παράλληλα εργαζόμενη για τα προς το ζην. Όσο και να προσπαθούν οι ομάδες να εξασφαλίσουν χορηγούς και budget, αν δεν υπάρχει μία μέριμνα σε κρατικό επίπεδο για αυτούς τους αθλητές και τις αθλήτριες που κάνουν περήφανη την Ελλάδα ανά τον κόσμο, θα συνεχίσουμε να γράφουμε μόνο για «υπερβάσεις», «θαύματα» και «ελληνική ψυχή». Προσωπικά θα προτιμούσα να γράφω για πλάνα στήριξης, προϋπολογισμό τετραετίας μέχρι το Λος Άντζελες το 2028 και σύγχρονες εγκαταστάσεις προπόνησης. 

Το ίδιο διάστημα με το Παγκόσμιο της Σιγκαπούρης, βρισκόταν σε εξέλιξη η περίοδος των μεταγραφών σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο με διάφορα σενάρια, παρασκήνιο, μετακινήσεις (τα οποία μπορείτε να τα βρείτε όλα στο Athletiko), και κάτι ψωροεκατομμύρια να πλανιούνται στον αέρα για κάθε παίκτη. Μήπως η ψαλίδα έχει ανοίξει απελπιστικά πολύ; Μήπως οι χορηγοί αλλά και όσοι έχουν θέσεις ευθύνης σε κέντρα λήψης αποφάσεων για το μέλλον πρέπει να σκεφτούν να μοιράσουν με διαφορετικό τρόπο την πίτα του αθλητισμού; Με 2-3 από αυτά τα εκατομμύρια φτιάχνεις κολυμβητήριο προδιαγραφών...