Αρχηγών παρόντων, πάσα αρχή παυσάτω

Εθνική ομάδα ετών… 29,8. Δεύτερη γηραιότερη στο Eurobasket 2025 των 24 ομάδων, πίσω μόνο από την Πολωνία. Για τους Παπανικολάου, Σλούκα, Θανάση, αλλά και τους Γιάννη, Λαρεντζάκη θα πω εγώ, αυτή είναι πράγματι η τελευταία τους ευκαιρία για ένα μετάλλιο, για μία επιτυχία. Του χρόνου το καλοκαίρι δεν υπάρχει διεθνής διοργάνωση. Ούτε Μουντομπάσκετ, ούτε Eurobasket, ούτε Ολυμπιακοί Αγώνες.

Επιτυχία… Πώς την ορίζουμε όμως την επιτυχία; Πολλοί θα πουν «ένα μετάλλιο». Ναι, είναι πράγματι ένας αντικειμενικός ορισμός της επιτυχίας το μετάλλιο. Και μας έχει λείψει αρκετά. Τελευταίο ήρθε το μακρινό 2009, εκείνο το χάλκινο στην Πολωνία. 

Υπάρχουν όμως και υποκειμενικοί ορισμοί της επιτυχίας. Μπορεί μία ομάδα να είναι επιτυχημένη, αν αντικειμενικά δεν έχει πετύχει το στόχο της; Εγώ θα πω, ναι. Στα δικά μου τα μάτια, μια ομάδα μπορεί να είναι επιτυχημένη, ακόμα και αν δεν κατακτήσει ένα μετάλλιο.

Η εικόνα και η ομοίωση

Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι ακόμα να βλέπω τον Βασίλη Σπανούλη, όχι ως παίκτη. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, όταν το 2015 στη Λιλ, μετά από εκείνο το ματς με την Λετονία, τον έβλεπα και τον άκουγα στην μεικτή ζώνη να ανακοινώσει το τέλος του από την Εθνική. Και τώρα, δέκα χρόνια μετά, μπαίνω στο γήπεδο εδώ στη Λεμεσσό, τον βλέπω ξανά με σορτσάκι και κάπου γκλιτσάρει το μυαλό μου. 

Δίπλα του σήμερα είχε τον αρχηγό τον Κώστα Παπανικολάου και του έδινε οδηγίες. Και λίγα λεπτά αργότερα, ήταν και πάλι δίπλα του στην συνέντευξη Τύπου. Αν η εικόνα αυτής της Εθνικής, ο αρχηγός της, είναι ο «Παπ», η ομοίωση είναι ο προπονητής της, ο Σπανούλης. Και αυτός είναι ο ένας βασικός λόγος που για μένα η επιτυχία δεν είναι μόνο η αντικειμενική κατάκτηση του μεταλλίου. Γιατί έχεις αυτούς τους δύο να σε εκπροσωπούν.

Η αίσθηση του «μαζί» στις αποστολές των Εθνικών

Είναι περίεργη αίσθηση να ακολουθείς την αποστολή της Εθνικής ομάδας σε μια τέτοια διοργάνωση. Όμορφα περίεργη. Είσαι ανάμεσα σε δημοσιογράφους τόσων χωρών και κάπως νιώθεις ότι είσαι κι εσύ κομμάτι της ομάδας. Μακρινό, πολύ μακρινό, άνευ ουσιαστικής σημασίας, όμως να σας πω ψέματα; Το νιώθεις.

Ο αρχηγός της χώρας σου, λοιπόν, είναι κάπως και ο αρχηγός σου. Ο προπονητής της χώρας σου, είναι κάπως και ο προπονητής σου. Έτσι κι αλλιώς, αν ο προπονητής δεν θέλει οι παίκτες του να κάνουν δηλώσεις, δεν θα κάνουν, οπότε και η δική σου η δουλειά βρίσκεται σε μια συνεχόμενη αλληλεπίδραση με την ομάδα. 

* Επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ, σε διοργανώσεις Εθνικών ομάδων, όπως το Eurobasket. Αυτό το συναίσθημα δεν (θα πρέπει να) μεταφέρεται παντού και πάντα. Άλλη συζήτηση αυτή, μην το ανοίξουμε αυτό το κουτί τώρα… 

Τα λόγια λοιπόν, του προπονητή σου, κάπως αντανακλούν και σε σένα. Τα λόγια του αρχηγού σου, κάπως αντανακλούν και σε σένα. Και η αίσθηση της υπερηφάνιας ή της μελαγχολίας, προκύπτει από τα όσα βγαίνουν από το στρατόπεδο της ομάδας, από το παρκέ, από τα μάτια και τα λόγια των μελών της.

Η εικόνα του αρχηγού

Στη σημερινή συνέντευξη Τύπου, μία ημέρα πριν την έναρξη του Eurobasket, ο Κώστας Παπανικολάου είπε: «Είχα την ευλογία να μπω σε αυτή την Εθνική το 2009 και να φτάσω ένα βήμα πριν την 12άδα, επομένως το κίνητρο είναι μεγάλο για εμένα από εκείνη την πρώτη χρονιά για να φτάσουμε στο επίπεδο που θέλουμε να φτάσουμε. Είμαι πολύ υπέρ της ανανέωσης της Εθνικής ομάδας, να μπουν νέα παιδιά και να βγουν μπροστά. Θα προτιμούσα πολύ περισσότερο να μου πουν «Κωστάρα, φτάνει σε ευχαριστούμε πολύ», γιατί ο χρόνος είναι σκληρός και αμείλικτος. Είναι πολύ φυσιολογικό. Είμαι της άποψης ότι την Εθνική δεν την σταματάς, σε σταματάει. Την υπηρετείς και αν σε καλέσει πρέπει να είσαι εκεί». Ένα.

«Δεν θα με τιμούσε ως άντρα και άνθρωπο, όσο και αν ακούγεται μάτσο, να πατούσα πάνω σε δικαιολογίες τέτοιου επιπέδου (σ.σ. πίεση). Είμαστε αθλητές και πρέπει να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Θα ντρεπόμουν να το έχω ως δικαιολογία να το χρησιμοποιήσω ως δικαιολογία ότι φταίει αυτό που δεν έχουμε κατακτήσει μετάλλιο». Δύο.

«Γνωρίζοντας τον Βασίλη (Σπανούλη) ξέρω πόσο αποφασισμένος είναι σε ό,τι έχει να κάνει με το μπάσκετ. Πρέπει να σέβεσαι τα όρια, πλέον είναι προπονητής μου. Αν εγώ με τον κόουτς κάνω χαβαλέ, πώς θα δώσω στους συμπαίκτες μου το παράδειγμα για να δουλέψουμε σωστά και να μην κάνουμε πλάκα;». Τρία.

Ένα. Δύο. Τρία. Η εικόνα της ομάδας, στα λόγια του αρχηγού της. Όπως θα έπρεπε, όπως πρέπει.

Η ομοίωση της ομάδας

Δεν θέλω να προβλέψω αποτελέσματα, πλασαρίσματα, διασταυρώματα. Θα τα ζήσουμε όλα σε λίγες ημέρες. Και αν η Εθνική προχωρήσει, όπως θέλουμε όλοι μας, εκεί θα είμαστε να το δούμε. Και αν η Εθνική πάρει μετάλλιο, όπως θέλουμε όλοι μας, εκεί θα είμαστε να το πανηγυρίσουμε. Και αν η Εθνική χάσει στα νοκ-άουτ, όπως δεν θέλει κανείς μας, εκεί θα είμαστε να το καλύψουμε. 

Το αποτέλεσμα είναι σημαντικό, ναι. Πιστέψτε με, τα παιδιά της ομάδας, το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Το μετάλλιο θα είναι ένα επιστέγασμα καριέρας, θα είναι αυτό που θα περιγράφουν φουσκώνοντας υπερήφανα στα γεράματά τους.

Αν το μετάλλιο, όμως, είναι η Ιθάκη, το ρημάδι το ταξίδι έχει σημασία. Η πορεία έχει σημασία. Το πώς πορεύεσαι έχει σημασία. Το βλέμμα έχει σημασία. Πολλοί λένε «ας έρθει το μετάλλιο και δεν με ενδιαφέρει πώς θα έρθει». Διαφωνώ. Συμφωνώ περισσότερο με την καταπληκτική δήλωση του Τεντόγλου «προτιμώ να βγω τελευταίος και να κάνω επίδοση 8,40μ.». 

Προτιμώ να νιώθω με τα παιδιά που παλεύουν στο παρκέ, είτε τη χαρά είτε τη λύπη, είτε την απογοήτευση είτε την ικανοποίηση, κι ας μην έρθει το ρημάδι το μετάλλιο, παρά να σιχτιρίζω για την εικόνα. Το έχουμε δει στο παρελθόν και δεν ήταν όμορφο.

Το αποτέλεσμα μετράει, ναι. Το αποτέλεσμα γράφει, αλλά η πορεία και οι άνθρωποι μένουν στην ιστορία. Από το Ευρωμπάσκετ του 2005, θυμάστε το χρυσό μετάλλιο μόνο ή και το τρίποντο του Διαμαντίδη στον ημιτελικό; Από το Μουντομπάσκετ του 2006 θυμάστε το ασημένιο μετάλλιο ή τη νίκη επί των ΗΠΑ; Από το Ευρωμπάσκετ του 2007, θυμάστε την τέταρτη θέση ή το τρίποντο του Σπανούλη επί της Κροατίας; Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. 

Η πορεία μετράει. Η εικόνα μετράει. Οι αναμνήσεις μετράνε. Και τα μετάλλια μετρούν, ναι. Αλλά δεν είναι η αρχή και δεν είναι το τέλος.