Χάλκινοι μάγκες φτιαγμένοι από χρυσάφι

Είναι φορές που τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν τη στιγμή, το συναίσθημα. Η Εθνική μας ομάδα φορά πλέον το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος της στο Eurobasket επιστρέφοντας στα μετάλλια 16 χρόνια μετά. 

Οι προπονήσεις, οι δύο μήνες που πέρασαν παίκτες, προπονητές και σταφ μακριά από τις οικογένειές τους, οι αναλύσεις, οι θεραπείες όλα είχαν αποτέλεσμα. Γιατί τα δάκρυα αυτά της χαράς, της συγκίνησης και της λύτρωσης είναι ακατόρθωτο να τα περιγράψει κάποιος. 

Η Εθνική ήταν και είναι και θα είναι στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ απλώς αυτή τη φορά το σύνολο που πήρε το χάλκινο μετάλλιο είναι μια παρέα με χημεία, και αγάπη για το μπάσκετ. Η «επίσημη αγαπημένη».

Αυτός που τα έχει κατακτήσει όλα αλλά του έλειπε κάτι 

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ίσως ο κορυφαίος αθλητής μπάσκετ σε όλο τον πλανήτη τη δεδομένη στιγμή. Πρωτάθλημα στο ΝΒΑ, βραβεία MVP και πολλές ατομικές διακρίσεις σε όλα τα επίπεδα. Κάτι του έλειπε όμως και αυτό ήταν μία διάκριση με την Εθνική ομάδα. Αυτό που τον...έτρωγε μέσα του. Πλέον μπορεί να... τσεκάρει και αυτό το κουτάκι αν και ακόμα και τώρα θα στοχεύει στο επόμενο. 

Έκλαψε, λύγισε. Ο Γιάννης άφησε τα συναισθήματά του να βγουν προς τα έξω. Κάνει εξωγήινα πράγματα στο ΝΒΑ αλλά στην πραγματικότητα είναι απλός θνητός που αγαπά το εθνόσημο. Μαζί με τα αδέλφια του ξεκίνησαν κάνοντας όνειρα πριν φέρουν στην Ελλάδα ΜΑΖΙ ένα μετάλλιο.

Ποιος θα τους κρίνει τώρα;

Από τον Ιούλιο που ξεκίνησε η προετοιμασία της Εθνικής ομάδας αυτά τα παιδιά κρίθηκαν πολύ, σε βαθμό που δεν το άξιζαν. Αμφισβητήθηκαν, σχολιάστηκαν αλλά δεν τους ένοιαξε. Ήξεραν μεταξύ τους πως μπορούν να καταφέρουν κάτι καλό. Ακόμα και έτσι αυτό το μετάλλιο το αφιέρωσαν σε αυτά τα 12 εκατομμύρια Ελλήνων που έστω και με τις αμφιβολίες τους είδαν τα ματς της Εθνικής, σηκώθηκαν, πανηγύρισαν και φώναξαν «μπράβο ρε μάγκες» ή «τι έβαλε;».

Θα είναι πάντα η «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων

Επίσημη αγαπημένη ήταν πάντα. Και θα είναι πάντα. Απλά ο Έλληνας τρέφεται με την επιτυχία και όταν αυτή δεν έρχεται μέσα από κάποιο μετάλλιο στραβώνει τα μούτρα. Τα παιδιά αυτά όμως μας έκαναν και πάλι να κλάψουμε, να σηκωθούμε από την καρέκλα φωνάζοντας ή να πούμε «όχι ρε γαμώτο» όταν το σουτ δεν μπήκε. Μας έκαναν να νιώσουμε. Να νιώσουμε την αγάπη για το μπάσκετ.

Το μετάλλιο είναι χάλκινο όμως έχει αξία χρυσού. Όχι επειδή ήρθε μετά από 16 χρόνια αλλά επειδή κατακτήθηκε από 12 μάγκες και έναν προπονητή που ξέρει καλύτερα από όλους τι εστί Εθνική ομάδα. Επειδή η χημεία που έχτισε αυτή η παρέα κέρδισε κάθε κριτική και την κάθε...χολή που πήγε να βγάλει ο καθένας. 

Δεν έχει σημασία τι μπορούσε αλλά τι έκανε 

Ναι, το χειρότερό μας παιχνίδι ήρθε στον ημιτελικό με αντίπαλο την Τουρκία. Στεναχωρηθήκαμε; Ναι. Βρίσαμε; Πιθανότατα. Η Εθνική όμως ανασυντάχθηκε σε χρόνο ρεκόρ και προχώρησε παραπέρα. Έβγαλε αντίδραση στο επόμενο ματς, έπαιξε εξαιρετικό μπάσκετ για 37 λεπτά (μας άγχωσε στο τέλος αλλά χαλάλι) και έφυγε χαρούμενη από την Ρίγα γνωρίζοντας πως έδωσε την ψυχή της.

Για ακόμα ένα καλοκαίρι η Εθνική μας χάρισε στιγμές να θυμόμαστε, ιστορίες να διηγούμαστε. Και γι' αυτό οφείλουμε στον Σπανούλη και τους παίκτες του ένα μεγάλο «ευχαριστώ» αναμένοντας τα επόμενα γαλανόλευκα καλοκαίρια με την Εθνική.