Δεύτερος συναγερμός που απαιτεί αποφάσεις

Οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους… Οι έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων. Τώρα, αν ο ίδιος άνθρωπος, ή ο ίδιος οργανισμός κάνει το ίδιο λάθος εις διπλούν και προοδευτικά όλα τα εις -ουν, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Το επιμύθιο της επίπονης, για τον Παναθηναϊκό, βραδιάς στο Μιλάνo συνοψίζεται σε μία φράση: Ο Φαρίντ, μόνος του, δε φτάνει! Ούτε καν αν η σχέση που έχει αναπτύξει με τα γκαρντ, επιθετικά, είναι οne of a kind. Το δυσάρεστο για τον Παναθηναϊκό είναι ότι… “Ούτε ο Φαρίντ με το Σλούκα φτάνουν”. Δεν αρκούν.

Αφενός, γιατί ουδείς από τους δύο είναι Σούπερμαν

Κυρίως όμως, γιατί το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα. Ένας παίκτης μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μίας ομάδας, όταν υπάρχουν πολύ ισχυρές δομές. Τις οποίες θεμελιώνει το σύνολο, κι όχι το πρόσωπο.

Οι δύο τελευταίοι αγώνες των πράσινων, οι ισάριθμες ήττες από τη Βαλένθια εντός και το Μιλάνo εκτός, συνηγορούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα:

Με ή χωρίς Φαρίντ, όσο επαρκής ή όχι κι αν είναι ο Γιούρτσεβεν, ή με όση καλή διάθεση κι αν επιστρέψει ο Χολμς, καθόσον ο Παναθηναϊκός θα παρουσιάζει τέτοια εικόνα στην άμυνα του, η στοχοποίηση του ενός, θα είναι πάντα αδιέξοδη.

Μετά το μοναδικό στα χρονικά της Ευρωλίγκας, μήνα που ολοκλήρωσε ο Κένεθ Φαρίντ, παίζοντας από το …αεροπλάνο, τα χτυπήματα από Βαλένθια και Μιλάνο, Φαρίντ παρόντος, δηλώνουν τρανά ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Oσο κι αν συμφωνούμε ότι ο Γιούρτσεβεν έχει χάσει την εμπιστοσύνη των πάντων και βασικώς των συμπαικτών του, γιατί με τον Φαρίντ ξανασυμβαίνει το ίδιο;

Είναι πολύ απλό: Διότι όση ευθύνη μπορεί να έχει ο Τούρκος σέντερ για την αδυναμία του στο διάβασμα αμυντικών καταστάσεων, άλλη τόση, ακόμα και περισσότερη υπάρχει στους υπόλοιπους τέσσερις που βρίσκονται ταυτόχρονα στο παρκέ.

Όπως φυσικά και στον κόουτς Αταμαν…

Στο Μιλάνο, η άμυνα του Παναθηναϊκού πελαγοδρομούσε. Όχι γενικά! Ειδικά! Υπήρχαν στιγμές που οι παίκτες αντιδρούσαν περισσότερο με το ένστικτο και λιγότερο βασισμένοι πάνω σε μία συγκεκριμένη τακτική.

Περισσότερο κι από τα πρόσωπα με τις αδυναμίες και τα προσόντα που έχουν, αυτό που στερείται ο Παναθηναϊκός στην άμυνα του, είναι οι αρχές. Δεν είναι διακριτές.

Με εξαίρεση τον Ναν (που είναι και λογικό εν μέρει), στο ρόστερ του Παναθηναϊκού δεν διαπιστώνεται από οποιονδήποτε παίκτη έλλειμα διάθεσης, αδιαφορία ή κακή προσέγγιση. Κακές αμυντικές αποφάσεις, ναι! Υπερενθουσιασμός, όπως στην περίπτωση που ο Ρόγκα επιχείρησε να κλέψει τη μπάλα στο κέντρο χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος με αποτέλεσμα το πρώτο τρίποντο του Μπρουκς, ναι! Αδιαφορία όχι!

Ο Κένεθ Φαρίντ με την έλευσή του, άλλαξε δραστικά την αύρα του Παναθηναϊκού. Κυρίως στην επίθεση όμως. Η άμυνά του δεν ήταν ποτέ game changer. Ούτε φυσικά το αμυντικό του ριμπάουντ. Ακόμα ένα βράδυ, ο Μάνιμαλ είχε υπερδιπλάσια επιθετικά, από αμυντικά και τα δύο που πήρε ήταν τη στιγμή που το ματς θα χανόταν από το Μιλάνο μόνο αν αποφάσιζε να δοκιμάσει τρόπους αυτοκτονίας (δεν ήταν και μακριά).

Ομως όσο καλή κι αν η άμυνα ενός στο hedge, αν το υπόλοιπο σύστημα δε δουλέψει, βράσε όρυζα.

Για αυτό και ανέκαθεν υποστήριζα ότι η κριτική που ασκείται στον Γιούρτσεβεν (αμυντικά) είναι από υπερβολική έως άδικη. Δεν Παίζει Μόνος Του!

Στο Μιλάνο, ο Αταμαν κλήθηκε να αντιμετωπίσει κάποιες συνθήκες όμοιες με αυτές στον αγώνα της Βαλάνθια. Απέναντι σε line ups με ψηλούς που σουτάρουν (Μπούκερ, Ρίτσι, Λεντέι), ο Ποέτα αποφάσισε να κάνει challenge στην ικανότητα του Χουάντσο να γίνει pick n roll αμυντικός κι όχι αυτός που θα έρχεται από την weak side. Και σε αυτό το ρόλο ο Ισπανός δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Ούτε στο hedge out, ούτε στο αμυντικό close out όταν ο παίκτης του θα κάνει pick n pop.

Το Μιλάνο χτύπησε πάρα πολύ στις ατομικές αδυναμίες των γκαρντ πηγαίνοντας σε προσωπικές φάσεις, αλλά είναι λιγοστές οι φορές που τα γκαρντ του Ποέτα και ιδιαίτερα αυτός ο πιτσιρικάς που έριξε στο καναβάτσο και τον Ολυμπιακό, ο Κουίν Ελις, πήραν τη λάθος απόφαση.

Σχεδόν σε κάθε συνθήκη, μετά από συνεργασίες, η άμυνα του Παναθηναϊκού έπρεπε να αντιμετωπίσει ιταλικό τρίγωνο παικτών με παίκτη παραπάνω. Και η μπάλα πήγαινε πάντα στον ανοιχτό παίκτη. Πάντα όμως.

Είτε γιατί ο χειριστής δεν αισθανόταν καμία πίεση, είτε γιατί το hedge out δεν λειτουργούσε, είτε γιατί οι ακατάστατες κι ενστικτώδεις περιστροφές (βοήθειες) δεν στηρίζονταν σε κανένα πλάνο.

Μου δόθηκε η εντύπωση ότι σε στιγμές ο Παναθηναϊκός στο Μιλάνο, επιχείρησε να παίξει μία τύπου Next άμυνα (βοήθεια στον χειριστή από τη δυνατή πλευρά, τον περιφερειακό που μαρκάρει τον παίκτη στο άλλο φτερό), αλλά αφού καταβαραθρώθηκε σε 2-3 φάσεις (όταν εφαρμόστηκε τέλος πάντων), εγκαταλήφθηκε.

Το Μιλάνο στην επίθεσή του χρησιμοποίησε πάρα πολύ off ball καταστάσεις έχοντας κατά νου να χτυπήσει τον Ναν. Δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα.

Η τελευταία φορά που οι πράσινοι προηγήθηκαν ήταν το 31-28 με το καλάθι του Γιούρτσεβεν, αλλά ήδη είχε πάρει φωτιά ο Μπρουκς που σήκωσε ολόκληρο το Μιλάνο και φυσικά τους συμπαίκτες του στο πόδι.

Το ερώτημα είναι: Έπρεπε να είναι ο Ναν αυτός που θα τον μάρκαρε; Θα μπορούσε μετά το 2ο ή το 3ο τρίποντο του να γίνει μία προσαρμογή από τον πάγκο;

Ανεξαρτήτως αν ο Αταμαν αποφασίσει να οδηγηθεί στην απόκτηση ή όχι νέου παίκτη στις θέσεις των ψηλών, αυτό που χρειάζεται βαθιά επανάληψη ου μην κι αναθεώρηση τη δεδομένη στιγμή είναι οι βασικές αρχές… Και οι κατευθύνσεις!

Ώστε όλοι οι παίκτες να βρίσκονται στην ίδια σελίδα…

Κι επειδή είναι αδύνατον σε μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκας να μην υπάρχουν βασικές αμυντικές αρχές, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: Γιατί δεν λειτουργούν;