Η ακτινογραφία μίας μαγικής υπέρβασης

Συμπαθάτε με… Είναι κατά το αλάνθαστο και πάντα διαχρονικό γνωμικό της Μάγιας Αγγέλου… “Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι είπες, θα ξεχάσουν τι έκανες, αλλά δε θα ξεχάσουν ποτέ πως τους έκανες να νιώσουν”. Παρομοίως, ήδη τα πρόσωπα των παρολίγον δημίων έχουν ξεχαστεί. Οπως και τα χρονικά διαστήματα οπότε και οι ύαινες άρχισαν να μας αγγίζουν με τις δηλητηριώδεις γλώσσες τους.. Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ τι ένιωσα…

(Ας πούμε) τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη, ο νους μου ταξίδεψε στο 2001 και την απίθανη ανατροπή της οποίας ηγήθηκε ο Ντιρκ Νοβίτσκι στον πρώτο αγώνα νοκ άουτ του Ευρωμπάσκετ, όταν οι Γερμανοί γύρισαν από -20 (ή κάτι τέτοιο)

(Ασ πούμε) Στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου, βλέποντας κάτι που έμοιαζε με ζώνη από τους Φινλανδούς, το μυαλό μου ανέσυρε μνήμες από το 2003, όταν ο Τσάρλι Ρεκαλκάτι έπνιξε την (σαν έτοιμη από καιρό για μετάλλιο) Εθνική ομάδα στους προημιτελικούς της Σουηδίας.

Η φουριόζικη μανία του Μάρκανεν και του Γκράντισον (ας πούμε) στο φινάλε να δηλώσουν …απέθαντοι, θύμισε τον Σβεντ του 2017.

Το μυαλό είναι αδύνατον να το δεσμεύσεις, και πριν πανηγυρίσει κάνει τα πιο οδυνηρά σενάρια. Διότι στον αθλητισμό δεν τελειώνει τίποτα, πριν τελειώσει οριστικά. Απολύτως τίποτα.

Το πρωί, κάνοντας βόλτeς στα πλακόστρωτα της Kalku Iela, στο κέντρο της Ρίγα, το αναθεματισμένο έπλαθε σενάρια απώλειας του μεταλλίου με μπάζερ μπίτερ στο τελευταίο δευτερόλεπτο.

Οι εφιάλτες είχαν ξυπνήσει από το πρωί, το απόγευμα έκαναν σουλάτσο για ένα τρίλεπτο στην Χiaomi Arena, αλλά στο τέλος πήγαν για ύπνο κι εμείς στον ουρανό.

Η Ελλάδα είναι στο βάθρο. Κατέκτησε την τρίτη θέση στο Ευρωμπάσκετ, φόρεσε σαν παράσημο το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος κι αυτό δεν ξεγραφεί πια. Η ιστορία αποτυπώθηκε και το μελάνι είναι ανεξίτηλο.

Ούτε έχει σημασία γιατί αστόχησε ο Γιαντούνεν στο σουτ που ουδείς Έλληνας θέλει να σκέφτεται τι θα είχε συμβεί εάν έβρισκε το στόχο και ουδείς θα ασχολείται μετά από λίγο καιρό με τον οχετό του απόπατου των σόσιαλ μίντια, όπου βασιλεύει η παράνοια και η ανοησία.

Η Ελλάδα στο φινάλε μία υπερβατικής προσπάθειας έσπασε το ταβάνι των προσδοκιών κατακτώντας το πολυπόθητο μετάλλιο μετά από 16 ολόκληρα χρόνια και με μία ομάδα όπου κυριαρχούσαν οι ειδικές συνθήκες.

Δεν το έχω πρόχειρο και ντοκουμενταρισμένο, αλλά για να δούμε αυτές τις ειδικές συνθήκες. Ελάχιστες ομάδες, αν όχι καμία σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, προσμέναν από τόσους παίκτες ταυτόχρονα να αναλάβουν ρόλους (και θέσεις) που δεν έχουν στις ομάδες τους καθόλη της διάρκεια της δύσκολης κι επίπονης σεζόν.

Η Ελλάδα πρόσμενε από το 35χρονο Σλούκα να ανέχεται την αφόρητη πίεση των αντιπάλων και εκτός από (συν)ηγέτης και (συν)πρωταγωνιστής, να ανταπεξέλθει σε μία διοργάνωση που το ρόστερ δεν είχε κανέναν όμοιό του. Ούτε σε θέση, ούτε σε χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα είχε γκαρντ, αλλά ας μη γελιόμαστε μεταξύ μας, δεν είχε. 

Η Ελλάδα πρόσμενε από τον Βασίλη Τολιόπουλο, να ενδυθεί το ρόλο του peacemaker κάθε φορά που πατούσε στο παρκέ. Να επιβάλλει ηρεμία στο παιχνίδι της, να οργανώσει με ασφάλεια, να πάρει κάθε φορά τις σωστές αποφάσεις, να γίνει Σλούκας στη θέση του Σλούκα, όταν αυτός έπρεπε υποχρεωτικά να πάρει κάποιες ανάσες. Δεν είναι αυτό ο Τολιό. Αλλά έγινε στο βαθμό που μπορούσε. Τα ταβάνια γκρεμίστηκαν.

Η Ελλάδα πρόσμενε από τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, έναν παίκτη παρκαρισμένο για ένα ολόκληρο χρόνο, που εδώ και μία διετία το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να αποδείξει τον εαυτό του στους προπονητές των ομάδων του, να γίνει η πιο αξιόπιστη λύση σε έναν γρίφο, επί χρόνια άλυτο, το σουτ. Το περίμενε από έναν παίκτη που η Εθνική για μία τριετία, αρχής γενομένης το 2022, του γυρνούσε την πλάτη

Η Ελλάδα, στερούμενη, σχεδόν στραγγαλισμένη από την απουσία ενός δεύτερου σέντερ, πρόσμενε από τον Κώστα Αντετοκούνμπο να μετατραπεί, όχι μόνο σε βασικότατο παίκτη του rotation, αλλά και σε μία microwave λύση από τον πάγκο, όταν θα δίνει ανάσες στον αδελφό του, αλλά και να το κάνει με τον πιο ποιοτικό τρόπο. 

Η Ελλάδα πρόσμενε από τον άνθρωπο που έμελλε να είναι ο starter της ομάδας στη θέση ¨4”, τον Ντίνο Μήτογλου, να γίνει transformer και να μαρκάρει μόνιμα στο “5”, παίκτες που διανύουν μεγάλες καριέρες στο ΝΒΑ με όπλο τη δύναμή τους και τον όγκο τους, πέραν του ταλέντου. Και ταυτόχρονα να καλύψει μία θέση, όπου (στο ξεκίνημα) δεύτερος δεν υπήρχε, παρά μόνο αυτό το θρασύ εν τέλει παιδαρέλι, ο Σάμο. 

Η Ελλάδα, δεν πρόσμενε, αλλά αποδείχτηκε ότι είχε ανάγκη τα πολύτιμα λεπτά που θα έφερνε αυτο το παιδαρέλι, που ήταν στο looking (παρά την ομολογουμένως τεράστια εκτίμηση του Εγκίν Αταμαν) εδώ και δυο χρόνια. Ο Σάμο κοιμήθηκε την 27η Αυγούστου prospect και αναγκάστηκε να ξυπνήσει veteran, που όπως σοφά είπε ο Καρύδας στη NOVA μπήκε στη διοργάνωση 20 χρονών και θα βγει 30.

Και τέλος, ζήτησε από τον Βασίλη Σπανούλη, εκτός από την προπονητική του καπατσοσύνη, να είναι όχι διαχειριστής ψυχών, αλλά μάνατζερ σωματικής ενέργειας.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Ο KIll Bill πρωτίστως, δεν έκανε κοουτσάρισμα αγώνα με βάσει τα αινίγματα που έβαζε ο αντίπαλος, ή με γνώμωνα τα προβλήματα που θα ήθελε να δημιουργήσει ο ίδιος στον απέναντι. Μέσα από τις κάθε άλλο παρά άφθονες επιλογές του, έκανε κοουτσάρισμα σωματικής κόπωσης του Γιάννη, του Κώστα και το Παπ. Γνωρίζοντας ανά πάσα στιγμή ότι αν κάποιος από αυτούς ήταν εκτός πεντάδας η Εθνική θα είχε διάφορα και σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει.

Ας είμαστε ειλικρινής: Καμία ομάδα του Ευρωμπάσκετ (με εξαίρεση τη Σλοβενία) δε γινόταν τόσο διαφορετική έχοντας έναν παίκτη εντός ή εκτός παρκέ. Κανένας προπονητής δεν είχε τον μπελά της ανάγκης να σκέφτεται ότι πρέπει να “αγοράσει” χρόνο στη διάρκεια ενός αγώνα παρέχοντας απαραίτητα λεπτά ξεκούρασης στον σταρ της ομάδας της. Κάθε δευτερόλεπτο που το second unit ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις χωρίς Γιάννη, πολλαπλασίαζε τον αέρα στα πνευμόνια, τόσο του Βασίλη Σπανούλη, αλλά και του Γιάννη για τη συνέχεια. Και τις ελπίδες της Εθνικής. 

Ουκ έστιν αριθμός φορών θυμάμαι, βλέποντας την πορεία της Εθνικής είτε από την τηλεόραση, είτε δια ζώσης, κάμποσους παίκτες να ζητούν αλλαγή, εξαντλημένοι από την υπερπροσπάθεια. Κι αν δε ζητούσαν, ήταν εκείς ο Κώστας Χαραλαμπίδης για να προειδοποιεί τον Βασίλη Σπανούλη ότι... "Ο Κώστας ειναι εξαντλημένος, δώσε του μία ανάσα".  

Κι όμως… Όλα αυτά συνέβησαν… Οι παίκτες, όλοι ανεξαιρέτως, ανέβηκαν πάρα πολλά σκαλοπάτια και ο καθένας από αυτούς ανταποκρίθηκε στην ανάγκη για step up πολλαπλών επιπέδων.

Δεκαέξι χρόνια μετά η Ελλάδα βρίσκεται στο βάθρο και για την κληρονομιά που αφήνει, για το βάρος που προστίθεται στη φανέλα, θα έχουμε χρόνο να μιλάμε.

Κληρονομιά όμως και παρακαταθήκη είναι όλα όσα συνέβησαν μετά τον μικρό τελικό και την κατάκτηση του μεταλλίου.

Οι δηλώσεις του Γιάννη στη συνέντευξή του στη FIBA, στη συνέντευξη Τύπου, στο live που έκανε στο instagram από τ α αποδυτήρια.

Τα δάκρυά του και το ενσταντανέ της χρονιάς που τον αποτυπώνει με υγρά μάτια και με μπέρτα τη σημαία της Ελλάδας να προσπαθεί να αντιληφθεί ότι “Τα κατάφερα”.

Οι τοποθετήσεις του Βασίλη Σπανούλη…

Τα δακρυσμένα μάτια και τα φιλιά του Κώστα Παπανικολάου στα παιδιά του.

Και τόσα πολλά άλλα.

Η Ελλάδα πέτυχε, πήρε ένα μετάλλιο τη μοναδική φορά που ταξίδεψε χωρίς προσδοκίες μεταλλίου και αν μη τι άλλο αυτή η γενιά που πρόσφερε τόσες συγκινήσεις σε συλλογικό επίπεδο, κάλυψε το κενό που υπήρχε για τόσο καιρό στην προσωπική τροπαιοθήκη. Το άξιζαν. Το πήραν.

Και για το ελληνικό μπάσκετ… Αυτό το χάλκινο μετάλλιο είναι μία παρακαταθήκη που δε θα σβήσει ποτέ, αλλά ας μη κρυβόμαστε. Η Ελλάδα δεν έχει πάρει ούτε καν το μίνιμουμ από την ευτυχή συγκαιρία να διαθέτει έναν από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, αν όχι τον καλύτερο, στο ρόστερ της από το 2014 κι εντεύθεν, μαζί με μία στρατιά παικτών που βρίσκονται μεταξύ των κορυφαίων της Ευρώπης. Τα λάθη που έγιναν ήταν διαδοχικά. Αυτό το δεκαετές μάθημα αφήνει μία μεγάλη πικρία, ταυτόχρονα όμως, μία ελπίδα ότι τα ίδια λάθη δε θα ξαναγίνουν,

Από τον πρώτο, μέχρι το τελευταίο μέλος αυτής της ομάδας…

Ευχαριστούμε! Ευχαριστούμε με την καρδιά ανοιχτή και ευγνωμονούσα για όσα μας προσφέρατε.

Επίμετρο:

Ο Γιάννης χαρακτηρίζεται σούπερμαν, αλλά στα μάτια μας είναι ένας αληθινός υπερ-άνθρωπος! Όχι σε αθλητικούς όρους, αλλά σε κοινωνικούς.
Μπορεί η άρνησή του να μιλήσει έστω για μία φορά στο Ευρωμπάσκετ πριν το χάλκινο μετάλλιο, να προκάλεσε εκνευρισμό κυρίως στους ξένους εκπροσώπους του Τύπου. Ο ίδιος όμως είχε λόγο. Ένας λόγος που θα μπορούσε να αποτελεί μάθημα πολύτιμο για όλους μας: Μίλα με τις πράξεις σου, όχι με τις λέξεις σου. Και δε μίλησε γιατί περίμενε εκείνη τη μοναδική στιγμή, που οι λέξεις του θα έρχονταν συνοδευτικά στις πράξεις του.

Είναι ο δικός μας υπερ-άνθρωπος, γιατί δίδαξε ταπεινότητα και σεβασμό, καθώς δεν γκρίνιαξε ποτέ, ούτε μία φορά στους διαιτητές, ούτε στους αντιπάλους που χρησιμοποιούσαν κάθε θεμιτό κι αθέμιτο μέσο για να τον σταματήσουν.

Είναι ο δικός μας υπέρ-άνθρωπος γιατί δεν προκάλεσε, δεν υποτίμησε δεν έδειξε ασέβεια σε κανέναν αντίπαλο, σε κανένα πρόσωπο σε καμία χώρα. Σεβαστικό δεν σε κάνουν τα εκατομμύρια και οι επιτυχίες. Κάθε άλλο. Σεβαστικό σε κάνει το σπίτι και η ανατροφή σου.

Πάνω απ’όλα όμως, είναι ο δικός μας υπέρ-άνθρωπος, γιατί σε μία χώρα που κάμποσοι “Έλληνες” έχουν τόσο αρρωστημένη σκέψη που προσπαθούν να αποδομήσουν τα πάντα γύρω από αυτόν και την Εθνική ομάδα στα social media, προσπαθούν να τον προσβάλλουν, να τον ξεφτιλίσουν και να χτυπήσουν το πιο ιερό που διαθέτει, την οικογένειά και τα αδέλφια του, ο ίδιος απάντησε:

Με δάκρυα στα μάτια για την κατάκτηση του μεταλλίου με την εθνική ομάδα και με μία δήλωση που θα μείνει ανεξίτηλη χαραγμένη στις μνήμες:

“Αυτό το μετάλλιο είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα της ζωής μου”… Και το λέει αυτό κάποιος που έχει κατακτήσει τα πάντα στη ζωή του. Αλλά ξεχωρίζει ένα μετάλλιο.  Για την Ελλάδα.

Γιάννη, οι λέξεις είναι φτωχές για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας.

Υ.Γ. Ο εθνισμός μου δεν δέχεται ενέσεις υπερηφάνειας από αθλητικές επιτυχίες. Περηφάνεια είναι να βλέπεις ανθρώπους που δεν είναι Έλληνες να νιώθουν ευτυχισμένοι και περήφανοι που μεγάλωσαν στη χώρα μου κι έγιναν Έλληνες. Γιατί σε αντίθεση με όλους εμάς, αυτό επέλεξαν να είναι! Ευχαριστούμε!