Η νύχτα που σταμάτησε ο χρόνος - Ο Ελ Κααμπί έβαλε την σπίθα κι ο κόσμος του Ολυμπιακού την φωτιά

Ήταν ένα από τα πιο σημαντικά παιχνίδια στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Ολυμπιακός, με όλη την πίεση και τις προσδοκίες μιας χώρας στις πλάτες του, βρέθηκε πέρυσι τέτοια μέρα (29/5/24) στον τελικό του Conference League, μετά από μία αλησμόνητη διαδρομή. Στην κατάμεστη «Opap Arena», στη Νέα Φιλαδέλφεια, μπροστά σε χιλιάδες Έλληνες φιλάθλους αλλά και εκατομμύρια τηλεθεατές, δεν έπαιζε μόνο για έναν τίτλο. Έπαιζε για να γράψει ιστορία. Και την έγραψε.

Το παιχνίδι ήταν σκληρό, ισορροπημένο, γεμάτο ένταση και συγκινήσεις. Η Φιορεντίνα ήταν εκ προοιμίου ένας δυνατός αντίπαλος, όμως η ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είχε να αντιπαρατάξει κάτι σπουδαιότερο: πίστη, πείσμα κι αποφασιστικότητα. Το παιχνίδι κυλούσε προς την λευκή ισοπαλία και μοιραία οδηγήθηκε στην παράταση.

Στο 116ο λεπτό του έξτρα χρόνου, ο Ολυμπιακός έμελλε να γίνει για πάντα... θρύλος. Ο Ελ Κααμπί, ο άνθρωπος των μεγάλων στιγμών, βρέθηκε στο σωστό σημείο τη κατάλληλη στιγμή και μ' ένα εξαιρετικό τελείωμα έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. O VAR, μετά από λίγα λεπτά γεμάτα αγωνία κι ένταση, επιβεβαίωσε το γκολ και το ελληνικό ποδόσφαιρο γύρισε σελίδα. Ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο, ένα κατόρθωμα που φάνταζε άπιαστο για δεκαετίες.

Με το σφύριγμα της λήξης η νύχτα έγινε μέρα. Από τον Πειραιά μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από την Κρήτη μέχρι τη Φλώρινα, άνθρωποι όλων των ηλικιών βγήκαν στους δρόμους. Στον Πειραιά, η Πλατεία Κοραή μετατράπηκε σε θάλασσα από κόκκινα καπνογόνα, σημαίες και συνθήματα. Η Μαρίνα Ζέας έλαμπε από τα πυροτεχνήματα, ενώ αυτοκίνητα κόρναραν ασταμάτητα μέχρι το ξημέρωμα. Κόσμος ανέβηκε σε στάσεις λεωφορείων, σε ταράτσες, σε αγάλματα, πανηγυρίζοντας με δάκρυα χαράς και ανακούφισης.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στην Ξάνθη. Αλλά και στο εξωτερικό, οι Έλληνες ομογενείς πανηγύρισαν με την ίδια ένταση, στη Μελβούρνη, στο Τορόντο, στο Μόναχο, στη Νέα Υόρκη. Σε κάθε ελληνική γειτονιά του κόσμου, εκείνη η νύχτα ανήκε στον Ολυμπιακό, αλλά και στον απανταχού ελληνισμό.

Η επιστροφή της ομάδας στον Πειραιά τα ξημερώματα ήταν ένα σκηνικό που δεν χωρά σε λέξεις. Οι παίκτες έφτασαν με το τρόπαιο πάνω σε ανοιχτό λεωφορείο, διασχίζοντας τους δρόμους μιας πόλης που δεν είχε κοιμηθεί λεπτό. Χιλιάδες οπαδοί τους υποδέχθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τραγουδώντας, φωνάζοντας και κλαίγοντας από συγκίνηση και χαρά. Δεν ήταν απλώς μια γιορτή. Ήταν η δικαίωση ενός λαού που στηρίζει, αγαπά, ελπίζει και, κυρίως, δεν σταματά ποτέ να ονειρεύεται. Γιατί το «όνειρο το τρελό», είχε γίνει πλέον πραγματικότητα. Κι η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει ποτέ.

Ήταν η νύχτα που το ελληνικό ποδόσφαιρο άλλαξε επίπεδο. Και αυτή η νύχτα δεν θα ξεχαστεί ποτέ.