Πως το πιο μεγάλο ματς στην ιστορία του Ολυμπιακού, ο τελικός του Conference, έγινε το πιο εύκολο

«Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις», έγραψε ο Paulo Coelho στον «Αλχημιστή» πριν από μια 35αριά χρόνια. Δεν ξέρω τι συνέβη στη ζωή του διάσημου Βραζιλιάνου συγγραφέα για να εμπνευστεί αυτή τη φράση-ορόσημο, ξέρω καλά, όμως, ότι ήμουν ένας από εκείνους που το ένιωσαν το βράδυ της 29ης του Μάη, πριν από ακριβώς έναν χρόνο, στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ. 

Πριν από μερικές μέρες στο ντοκιμαντέρ του Ολυμπιακού που μεταδόθηκε από το «MEGA», ο Βαγγέλης Μαρινάκης δήλωσε ότι τη βραδιά του τελικού ήταν σίγουρος ότι η ομάδα του θα στεφθεί νικήτρια και θα κατακτήσει την πρώτη ευρωπαϊκή κορυφή στα 100 χρόνια της ιστορίας της. Μεταξύ μας, δεν ήταν ο μόνος...

Ματς που ξέραμε τον νικητή πριν από τη σέντρα

Όλοι όσοι είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε τον τελικό με τη Φιορεντίνα από κοντά για ένα πράγμα ήμασταν σίγουροι. Πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η κούπα θα κατέληγε στον Πειραιά. Οι λόγοι δεν ήταν αγωνιστικοί. Ήταν η αύρα, η επιθυμία, η ενέργεια που επικράτησε εκείνη τη βραδιά που ένιωθες με απίστευτη σιγουριά, ότι αυτό το παιχνίδι έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει...

Μπαινοβγαίνω σε γήπεδα περισσότερα από 40 χρόνια. Ως επαγγελματίας, πάνω από 30. Χωρίς την παραμικρή διάθεση υπερβολής, ήταν η πρώτη και τελευταία (σ.σ. ελπίζω μέχρι την επόμενη) που για το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είχα ίχνος άγχους. Το ίδιο ένιωθαν -καταλαβαίνω- οι χιλιάδες «ερυθρόλευκοι» οπαδοί που έντυσαν στα κόκκινα την «Αγιά Σοφιά», αλλά κι εκείνοι που συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν τον αγώνα στον Πειραιά και όχι μόνο...

Λόγω της ιδιαιτερότητας του αγώνα και των μέτρων ασφαλείας, οι πρώτοι φτάσαμε στο γήπεδο περίπου ένα τρίωρο πριν από τη σέντρα του τελικού. Στις συνηθισμένες χαιρετούρες, ουδείς έλεγε «πως το βλέπεις;». Η απάντηση ήταν δεδομένη στο μυαλό όλων μας. Οι περισσότεροι ήθελαν απλώς να σιγουρευτούν ότι οι δικοί τους άνθρωποι, φίλοι και συμπολεμιστές στην εξέδρα, θα ήταν εκεί στην ώρα τους για να μη χάσουν το τι θα ακολουθήσει. 

Η μόνη αγωνία να είναι όλοι στις θέσεις τους

Την ώρα που πήρα θέση στα δημοσιογραφικά, κάποιος μου έκλεισε τα μάτια για να τον... ανακαλύψω. Μόλις άνοιξε το στόμα του έκανε εύκολη τη δουλειά μου. Ήταν ο φίλος Γιώργος από την Αλυκή της Πάρου που βρήκε εισιτήριο λίγες θέσεις δίπλα. Σιγά μην το έχανε ο Γιωργάρας. Όχι με αεροπλάνο ή πλοίο, αλλά και κολυμπώντας θα ήταν εκεί... «Αδερφέ, δίπλα καθόμαστε. Ο Μάρκος είναι εδώ ε;». Έψαχνε τον κουμπάρο μου, όχι για να θυμηθούμε τις κραιπάλες των διακοπών στην ψαροταβέρνα του στο αγαπημένο μας νησί, αλλά για το... γούρι. 

«Εδώ είναι ο Μάρκος, ακριβώς από κάτω κάθεται, μην ανησυχείς», του απάντησα και του έδειξε το σημείο για να σιγουρευτεί ότι όλοι ήμασταν στις θέσεις μας. Χαιρετήθηκαν, ηρέμησε... «Άντε να το σηκώσουμε και μετά θα τα πούμε στο νησί, όπως πρέπει...», ήταν η τελευταία του χαμογελαστή ατάκα, καθώς μια υπάλληλος της UEFA, του ζήτησε ευγενικά να επιστρέψει στη θέση του, αφού βρέθηκε σε χώρο για διαπιστευμένους. 

Κάπου εκεί μπαίνει η πρώτη γερή φουρνιά των οπαδών του Ολυμπιακού στο γήπεδο. Παίρνουν θέση, είναι τρελαμένοι, δεν τους... χωράει ο τόπος. Τσιγάρο, ανυπομονησία, αγωνία, να είναι όλη η εξέδρα... κόκκινη, μέχρι να βγει η ομάδα στο χορτάρι. Για να είμαι ειλικρινής, παρότι υπήρχε η σχετική πληροφόρηση, δεν περίμενα ότι τα 4/5 του γηπέδου θα ήταν ντυμένα στα ερυθρόλευκα... 

Δύο ώρες πριν από το πρώτο σφύριγμα το γήπεδο έχει μισογεμίσει. Ο παλμός συγκλονιστικός, τα συνθήματα να φουντώνουν, κάθε λίγα λεπτά και μια... αποθέωση. Ο Βαλβέρδε που ήταν εκεί άκουσε ξανά το όνομά του ρυθμικά, άλλες παλιές δόξες του κλαμπ, ο Μεντιλίμπαρ όταν εμφανίστηκε να πατήσει το χορτάρι και να κάνει τη γνωστή του βόλτα, οι αναπληρωματικοί. Την ώρα που έμφανίστηκε η ενδεκάδα για προθέρμανση, το ηφαίστειο άρχισε να εκρήγνυται...

Πως να βγει ο Ρέτσος;

Ξεκινάει το ματς, πατάει λίγο καλύτερα η Φιορεντίνα, δεν μασάει ουδείς. Όλοι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, ότι κάποια στιγμή μέσα στο ματς θα έρθει η (έστω) μία φάση που θα γράψει το όνομα του Ολυμπιακού πάνω στην κούπα. Ισορροπημένο το ματς, έχουμε μπει στο β' μέρος, η εξέδρα στον... αέρα, ο Ρέτσος κουτουλάει, χτυπάει δυνατά το κεφάλι του, όλοι από τον πάγκο του λένε «βγες», πως να βγει; Εκείνη την ώρα δεν έπαιζε μόνος του, έπαιζαν μαζί του κάποια εκατομμύρια καρδιές από τη μια πλευρά του πλανήτη μέχρι την άλλη. Μια χαρά ο πιτσιρικάς αρχηγός, επέστρεψε κι έκανε ματσάρα μέχρι το φινάλε... Εκείνη την ώρα, δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις για κανέναν. Μόνο ο στόχος...

Την ώρα που ο Ελ Καμπί έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα των «Βιόλα», ένιωσα ότι από τους πανηγυρισμούς το γήπεδο πρέπει να μετακινήθηκε μια στάλα. Έτσι ένιωσα, θα το πω κι όποιος θέλει το πιστεύει. Το τι κλάμα αντίκρυσα, όπου κι αν γύρισα το βλέμμα, δεν περιγράφεται. Ούτε τα δικά μου μάτια έμειναν στεγνά, κακά τα ψέματα... Ήταν δάκρυα χαράς, περηφάνιας, υπομονής, θέλησης, ενός αιώνα ζωής. Ένα μαζεμένο «γαμώτο» τόσων χρόνων που μετατράπηκε στο «ναι ρε θρύλε»...

Κάπου εκεί, όλοι θαρρώ, φέραμε στο μυαλό μας αγαπημένα πρόσωπα που θα θέλαμε να το ζήσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Θα το είδαν -φαντάζομαι- από εκεί ψηλά και θα χάρηκαν το ίδιο για την αγαπημένη τους ομάδα που έκανε όλο τον κόσμο να παραμιλάει... 

Τα υπόλοιπα, λίγο-πολύ οι περισσότεροι τα είδαν και από την τηλεοπτική κάλυψη. Εκείνο που δεν είδαν ήταν τα ευτυχισμένα πρόσωπα των αποδυτηρίων, όταν όλοι οι πρωταγωνιστές έψαχναν ένα δύο λεπτά μοναξιάς για να συνειδητοποιήσουν το έχει συμβεί και κάποιες κάσες μπύρες που... έφυγαν μονορούφι μετά τις 2 τα ξημερώματα, με δράστες όσους ρεπόρτερ και τεχνικούς είχαμε απομείνει στο γήπεδο και θέλαμε κάτι χαλαρωτικό μετά απ' όλα όσα προηγήθηκαν. 

Τα έφερε όλα τούμπα η βραδιά του 1-6

Σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, η αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να το σηκώσει και ότι ίσως ήρθε η σειρά του, προέκυψε μετά την τεράστια ανατροπή σε βάρος της Μακάμπι. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης άναψε τη σπίθα με την μάγκικη, αλλά και διορατική απόφαση να ανανεώσει τη συνεργασία με τον «Μέντι» το βράδυ της εντός έδρας ήττας με 1-4. Για να τα λέμε όλα, δεν περίμενα το 1-6 στη ρεβάνς. Έλα, όμως, που εκείνοι που έπρεπε το πίστευαν κι εκεί τα έφεραν όλα τούμπα...

Μετά από εκείνη την πρόκριση, άρχισαν να πιστεύω όλο και πιο έντονα περί συνωμοσίας του ποδοσφαιρικού σύμπαντος. Το είδαμε και στα δύο παιχνίδια με την Άστον Βίλα που οι μετέπειτα κατακτήτες του Conference, άγγιξαν την τελειότητα, αλλά και στις αναμετρήσεις με τη Φενέρ που στο φινάλε κατέβασε τα ρολά ένας μικρός, αλλά τόσο μεγάλος κίπερ, ο Κωνσταντής Τζολάκης. 

Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που στον τελικό όλοι ήξεραν ποιος θα νικήσει πριν βάλει ο διαιτητής τη σφυρίχτρα στο στόμα. Κάπως έτσι γράφθηκε η ιστορία...