Η πορεία της Ελλάδας μέχρι τον ημιτελικό: Από την αμφισβήτηση, στην πίστη και την ανυπομονησία

Το ημερολόγιο γράφει 12/9, σε μερικές ώρες αρχίζει το κρισιμότερο παιχνίδι της τελευταίας 15ετίας για την Εθνική Ελλάδας (μέχρι το επόμενο) και το μόνο δεδομένο είναι πως σε κανενός από εμάς το μυαλό, δεν υπήρχε πως θα βιώναμε τα τωρινά συναισθήματα... Ούτε κατά διάνοια!

Η «Επίσημη Αγαπημένη» δεν ξεκίνησε τις υποχρεώσεις τις για το EuroBasket 2025, σκεφτόμενη πως θα χρειαστεί να περάσει από μερικά εμπόδια... χαμηλά για τα μέτρα της και να τα δώσει όλα για όλα στα κρίσιμα, όπως ίσχυε για ομάδες όπως η Γερμανία, η Τουρκία και η Σερβία. Ο Βασίλης Σπανούλης και οι παίκτες του ήρθαν αντιμέτωποι με ανελέητη κριτική. Οι μέχρι στιγμής ενδείξεις πάντως, έχουν να πουν πολλά (καλά) για την ομάδα μας και... να της βγάλουν το καπέλο.

Το μονοπάτι του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος δεν ήταν ομαλό. Οι διεθνείς συνάντησαν αναποδιές που τους έμαθαν πολλά, τους έκαναν δυνατότερους και τους γέμισαν με εμπειρίες. Ακόμα και εκείνους που τις διέθεταν σε αφθονία. 

Το ταξίδι για το οποιοδήποτε μεγάλο τουρνουά δεν ρίχνει καμία ομάδα στα βαθιά, χωρίς να υπάρξουν ορισμένα τεστ. Σε αυτά η Εθνική όχι μόνο δεν εντυπωσίασε, αλλά αναγκάστηκε να δώσει ορισμένα και χωρίς να έχει στη διάθεσή της τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα του κόσμου, Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Η «ασφάλεια» και τα σκυθρωπά πρόσωπα

Μέχρι το EuroBasket 2025 να αρχίσει, ορισμένοι ανησύχησαν μέχρι και για το αν ο «Greek Freak» θα συμμετείχε εντέλει σε αυτό. Η «ασφάλεια» του mega star του «μαγικού πλανήτη» για την οποία οι... συναλλαγές μεταξύ της ΕΟΚ και των Μιλγουόκι Μπακς έπρεπε να έχουν ξεκάθαρα και σύντομα αποτελέσματα, έκανε τη ζωή της ομάδας κάπως δύσκολη. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν εμπόδισε τον Γιάννη να δώσει το «παρών» στο τεράστιο ευρωπαϊκό ραντεβού και ο λόγος έχει να κάνει με το ότι ακόμα και εμπόδια να παρουσιάζονταν, εκείνος θα έβρισκε τον τρόπο να τα βγάλει από τη μέση, όπως κάνει και με όλους του τους αντιπάλους. Γιατί η αγάπη του για την Ελλάδα δεν έχει όρια. Γιατί το θέλει περισσότερο από τον καθέναν εμάς. 

Τα φιλικά στα οποία έπαιξε η Εθνική δεν μας έκαναν σοφότερους. Υπήρχαν απουσίες σχεδόν κατά τη διάρκεια όλων των σχετικών αγώνων και ήταν πασιφανές ότι οι αυτοματισμοί δεν ήταν κάτι που ο Σπανούλης είχε καταφέρει να εντάξει ακόμη στην ομάδα του. Το πόσες ήττες και πόσες φιλικές νίκες μέτρησε η Ελλάδα, μικρή σημασία έχει. Άσχετα που αν ακόμα και μερικά λεπτά πριν το μεγάλο τζάμπολ της πρεμιέρας με την Ιταλία, φαινόταν στις αντιδράσεις μερικών η αμφισβήτηση και η μη στήριξη στα παιδιά της Εθνικής. 

Όλοι βάζουμε πλάτη για την Εθνική: Σπανούλης και παίκτες το κέρδισαν

Η Squadra Azzurra λοιπόν βρέθηκε μπροστά στον Γιάννη και τους... δικούς του για την πρώτη αγωνιστική του ομίλου C του EuroBasket στη Λεμεσό. Όλοι όσοι είδαμε τον αγώνα και όχι απλά το τελικό αποτέλεσμα, καταλάβαμε πως η «γαλανόλευκη» επικράτηση (75-66) ήταν... άνετη. Ο Γιάννης έκανε αυτά για τα οποία θεωρείται αυτή την στιγμή ο παίκτης που προηγείται της κούρσας για το βραβείο του MVP (31 πόντοι και 7 ριμπάουντ) και η Εθνική δεν χρειάστηκε να υπερβάλει εαυτόν, καθώς η χαμηλή παραγωγικότητα των Ιταλών που προήλθε από την καλή μας άμυνα, δεν άφησε κανένα περιθώριο για πολλή συζήτηση. 

Τα δύο επόμενα εμπόδια στον δρόμο της Ελλάδας, θα μπορούσε κανείς να τα παρομοιάσει και με... προπονήσεις. Η ομάδα των Κυπρίων, με την οποία έδωσε τον δεύτερο αγώνα της η δική μας, ήταν φανερό πως δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες ενός τόσο απαιτητικού θεσμού και γνώρισε εύκολη ήττα (96-69), χωρίς να προβάλει ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση. Ένας αγώνας στον οποίο το συναίσθημα που επικράτησε, ήταν εκείνο της συγκίνησης, λόγω φυσικά των εξαιρετικών σχέσεων μεταξύ της Ελλάδας και της γειτονικής χώρας. 

Τα ίδια δεδομένα ίσχυσαν σε ότι είχε να κάνει και με την αξιόμαχη (αναφορικά με την συνέχεια του τουρνουά) Γεωργία. Το 94-53 του 40λεπτου δεν ήταν αντιπροσωπευτικό του τι είχαν να προσφέρουν οι αντίπαλοι της Εθνικής, που παρέδωσαν τα όπλα νωρίς και η ομάδα μας έφτασε σύντομα στο 3-0, πριν έρθει η πρώτη... κατραπακιά.

Χαστούκι... ζωτικής σημασίας

Η 4η αγωνιστική βρήκε την Ελλάδα απέναντι στην Βοσνία, η οποία την νίκησε με σκορ 80-77. Ο Σπανούλης θεώρησε ότι υπήρχαν περιθώρια ξεκούρασης για τον Αντετοκούνμπο και κοιτάζοντας κάπως βαθύτερα τα όσα έγιναν εντός αγώνα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Εθνική «υποτίμησε» την αντίπαλό της, που την έβαλε σε δύσκολη θέση. Η αποθέωση που γνώρισαν οι Έλληνες αθλητές, έδωσε για ένα διάστημα στη θέση της την σκληρή κριτική και οι πάντες έπρεπε να απαντήσουν. Όχι πως ο Σπανούλης και το σύνολο που διευθύνει άκουσαν ποτέ τους... απέξω, αλλά τα όσα ακολούθησαν... έκλεισαν πολλά στόματα. 

Ένας αγώνας μέχρι τους «16», κόντρα στον επί σειρά ετών δήμιο της Ελλάδας. Ρούντι, Γιούλ και Τσάτσο δεν υπήρχαν, αλλά η Ισπανία παραμένει Ισπανία. Η «Επίσημη Αγαπημένη» ήθελε νίκη για να πάρει την πρώτη θέση και ο Σπανούλης έκανε ξεκάθαρο νωρίς πως «δεν τον ενδιέφεραν τα σενάρια, πήγαινε απλώς για το «ροζ φύλλο». Στο παρκέ του «Σπύρος Κυπριανού» ο Γιάννης και οι συμπαίκτες του που βγήκαν μπροστά, ήλεγχαν τον αγώνα κόντρα στους Ίβηρες και ήταν φανερά πιο προετοιμασμένοι. Το ήθελαν περισσότερο και ήταν σαφές. Όχι απλά το ήθελαν λοιπόν, το πήραν κιόλας (90-86), άσχετα αν στο τέλος έκαναν τα εύκολα δύσκολα. Η Ελλάδα απέκλεισε από τη συνέχεια την Ισπανία και προκρίθηκε στις 16 καλύτερες ομάδες του EuroBasket 2025.

Το κάθε αγωνιστικό λεπτό της έκανε καλό

Το Ισραήλ ήταν μερικές μέρες-ώρες μακριά, τα χαμόγελα είχαν κάνει την επανεμφάνισή τους, αλλά... Αυτό το «αλλά» συνέχιζε να υπάρχει. Κι αν ο Γιάννης δεν βρισκόταν σε καλή μέρα; Κι αν ο Σλούκας δεν τα πήγαινε καλά με το «κουμάντο»; Κι αν ο Παπανικολάου δεν έβγαζε τις άμυνες; 

Ε λοιπόν... ακόμα κι αν ένα ή και δύο από αυτά να μη συμβαίνανε, πάλι η Εθνική θα ήταν σήμερα στους «4». Ο Σπανούλης δεν βλέπει μόνο τον Γιάννη και ο Γιάννης δεν βλέπει μόνο τον εαυτό του. Αυτή είναι η πραγματικότητα και έχει πια αποδειχθεί. Στην ομάδα υπάρχουν ρόλοι σωστά μοιρασμένοι. Ο Καθένας έχει το κομμάτι του και παρότι ο «Greek Freak» είναι αυτός που είναι και κάνει αυτά που κάνει, ηγούμενος του συνόλου, η επίδραση των γύρω του είναι εξίσου σημαντική. 

Οι Ισραηλινοί δεν στάθηκαν ποτέ στο ύψος των περιστάσεων (ηττήθηκαν με 84-79). Ούτε η «Lietuva» που ήταν η αμέσως επόμενη πρόκληση της Εθνικής Ελλάδας. Ναι... υπήρξαν αξιόμαχες κατά τη διάρκεια της πορείας τους, αλλά όχι ικανές να βρουν τις λύσεις απέναντι σε ένα σωστά δομημένο σύνολο και σχήμα, που παρουσίασε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Στην κατάμεστη Xiaomi Arena που ήταν... τιγκαρισμένη από τους οπαδούς ενός λαού που αγαπά το μπάσκετ όσο τίποτα, η Ελλάδα έδειξε ότι μπορεί να βάλει στοπ σε όλα τα ατού που διαθέτει μία ομάδα, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Στην περίπτωση των Λιθουανών που ήταν λειψοί και... λιγότερο ομάδα από την Εθνική μας, μόνη σοβαρή απειλή θεωρούταν ο Γιόνας Βαλαντσιούνας και οι εμφανίσεις-εκπλήξεις αθλητών που δεν ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι αρκετά ώστε να ανταπεξέλθουν σε αγώνα τόσο υψηλών απαιτήσεων. 

Ο Σπανούλης δοκίμασε αρκετά σχήματα, άλλαξε δύο και τρεις παίκτες στο μαρκάρισμα του θηριώδη ψηλού και εντέλει τον κούρασε, έπαιξε με το μυαλό του και τον απενεργοποίησε, στέλνοντας τους αντιπάλους μας οριστικά πίσω στο Κάουνας (87-76).

Ήταν η πιο... ομάδα από όλες και τώρα all in

Η πιο μεγάλη νίκη της Εθνικής, δεν ήταν οι 87 πόντοι που έβαλε, έναντι των 76 που δέχτηκε, αλλά το ότι ένταξε στο παιχνίδι της (σχεδόν) όλους τους διαθέσιμους αθλητές της. Είναι μεγάλη υπόθεση σε έναν αγώνα στον οποίο παιζόταν μία τόσο ιστορική πρόκριση, να δηλώσουν τόσα πολλά μέλη της ομάδας τόσο δυναμικό «παρών». Για πρώτη φορά, ο Αντετοκούνμπο δεν ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα. Ο Τολιόπουλος ήταν... Πιστολιόπουλος. Ο «Παπ» εντός και εκτός παρκέ έδωσε όλο του το είναι, ο Σλούκας απέδειξε στον προπονητή του πως είχε δίκιο που είπε ότι είναι «ένας από τους κορυφαίους decision makers στην Ευρώπη» και γενικότερα όλοι ήταν αυτοί που έπρεπε. 

Και βρισκόμαστε πλέον στο τώρα... Από τις 21.00 και μετά η Τουρκία του Εργκίν Αταμάν θα βάλει δύσκολα στην Ελλάδα του Βασίλη Σπανούλη, αλλά τίποτα δεν είναι πια ίδιο με τα όσα βλέπαμε και σκεφτόμασταν στην αρχή. Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, πλέον η ομάδα μας αποτελεί εξίσου μεγάλο φόβητρο. Πλέον έχει υπερισχύσει το κλισέ... «για να είναι εδώ, κάτι αξίζουν», που συνηθίζουμε να λέμε όταν ακούμε ότι κάποιος υποτιμάει μία ομάδα, ενώ δεν θα έπρεπε.

Και η Ελλάδα αξίζει! Αξίζει που βρίσκεται εδώ, αξίζει που της δίνεται η ευκαιρία να δώσει ότι έχει για μία θέση στον τελικό και αξίζει να την φοβάται η ταλαντούχα Τουρκία, που είναι μέχρι στιγμής ανίκητη και περνάει τους αντιπάλους της σαν κώνους με υπέρ της διαφορές των 18.5 πόντων κατά μέσο όρο. Τα υπόλοιπα το βράδυ, το βραδάκι... όταν θα έχουμε πια προκριθεί.