Ο Κώστας Σλούκας στο Athletiko: «Κακώς στεναχωριέσαι Ελληνα φίλαθλε, είμαστε εδώ εμείς»

Είχαν προηγηθεί εξαιρετικοί συνάδελφοι, το αποτέλεσμα του έργου των οποίων έχετε ήδη απολαύσει σε reels, videos, κείμενα, άρθρα. Αυτή είναι η ζωή του δημοσιογράφου σε μία media day. Άλλες φορές προηγείσαι, αλλά φορές πρέπει να περιμένεις υπομονετικά να τελειώσουν αυτοί που προηγούνται. Ακούς Σε ακούνε. Στεναχωριέσαι όταν κάποιος σε προλαβαίνει με μία ερώτηση κομβική. Στεναχωρείς, ίσως, άλλους όταν βρίσκεσαι εσύ στη θέση αυτή. Τα συναισθήματα είναι παντού. Εκτός από τη στιγμή που κάθεσαι μπροστά στο πρόσωπο με το οποίο θες να μιλήσεις και το οποίο (και αυτό από την πλευρά του) σε περιμένει υπομονετικά, προκειμένου να απαντήσει με ψυχραιμία σε ακόμα έναν παράξενο τύπο, ή μία παράξενη τύπισσα, που είναι εκεί για να «βγάλει τίτλο». Εκεί, (πρέπει να) σβήνουν τα πάντα. Και (πρέπει να) είσαι έτοιμος. Άλλες φορές είσαι. Άλλες πάλι όχι.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά τώρα; Διότι μάλλον είναι καλό να συστηνόμαστε. Η δουλειά ενός δημοσιογράφου είναι πολυεπίπεδη, όπως πολυεπίπεδες πια είναι και οι απαιτήσεις του αναγνώστη, θεατή, χρήστη, whatever. Δεν αρκείσαι σε μερικές αράδες. Θες κι ένα βίντεο, για να γλιτώνεις χρόνο. Θες και ήχο. Θες και κομμένα στιγμιότυπα για να βλέπεις αυτό που έχει για εσένα ενδιαφέρον. Και το καταλαβαίνουμε απόλυτα. Τα web sites πια είναι όλα όσα όριζε η συνολική όψη της δημοσιογραφίας πριν από 20 χρόνια. Είναι και κείμενο, και εικόνα και ήχος και τηλεόραση και ραδιόφωνο. Κανένα Μέσο δεν είχε τόσες ταυτόχρονες απαιτήσεις, όσες έχουν σήμερα τα web sites κάθε αντικειμένου. 

Και κάπως έτσι, θα σε καλούσα, αν διαβάσεις αυτή τη συνέντευξη, να τη δεις κιόλας. Να την ακούσεις. Να τη νιώσεις. Κι αν την ακούσεις, θα σε καλούσα να τη διαβάσεις κιόλας. Ξέρεις πόσα πράγματα είναι σχεδόν αδύνατον να περιγραφούν στον γραπτό λόγο; Ξέρεις πόσες λεπτομέρειες μπορεί να μην προσέξεις σε ένα βίντεο, ειδικά όταν το βλέπεις βιαστικά κι έρχεται ο γραπτός λόγος να το συμπληρώσει;

Ολόκληρος πρόλογος λοιπόν, για μία πεντάλεπτη συνομιλία με τον Κώστα Σλούκα. Ο οποίος μέσα σε αυτό το διάστημα πρόλαβε να εκφράσει το πιο βαθύ κουκούτσι των σκέψεων του για όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται να συμβούν. Να μοιραστεί δύο κουβέντες που έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. 

Πέντε λεπτά ήταν αρκετά ώστε…

• Να ηγηθεί
• Να αναλάβει ευθύνη
• Να τσαλακωθεί
• Να καθησυχάσει
• Να είναι ο εαυτός του

Πέντε λεπτά ήταν αρκετά και για εμένα, να τον ρωτήσω όλα όσα θα ήθελα να μάθω για αυτόν τούτη τη στιγμή. 
Στην πρώτη ερώτηση χρησιμοποίησα τη λέξη «επιστροφή στην εθνική»… Του κλώτσησε. Πιθανώς για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού επιστροφή είναι η λέξη που αφήνει να εννοηθεί μία ιδιοτελή και εκούσια προηγούμενη απουσία. Δεν έχει σημασία ποια ειναι η πρόθεση αλλά η κωδικοποίηση. Κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν (απο)κωδικοποιούμε όλοι όσα ακούμε με τον ίδιο τρόπο.

«Καταρχήν δεν είναι επιστροφή. Ήμουν πάντα μέλος της Εθνικής Ομάδας. Οι μόνοι λόγοι που ήμουν εκτός ήταν οι τραυματισμοί. Κανένας άλλος λόγος». 

Η ερώτηση εμπεριείχε και τη λέξη «επιβεβαίωση»… Αυτή που ακόμα και ο Κώστας Σλούκας δεν έχει πάρει από την εθνική ομάδα με μία επιτυχία. 

«Δεν πρόκειται για επιβεβαίωση. Είναι κίνητρο και πρόκληση. Οπως είπα προσπαθώ να βάζω προκλήσεις στον εαυτό μου και να τις ξεπερνάω. Νομίζω είναι η τελευταία και πολύ μεγάλη πρόκληση για εμένα. Ούτως ή άλλως ο τέλος πλησιάζει της καριέρας μου. Αν θα είναι το χρόνου ή σε δύο χρόνια δεν νομίζω… θα δούμε. Οπότε είναι η τελευταία τεράστια πρόκληση της καριέρας μου και πιθανό να είναι και η τελευταία μου παρουσία με την εθνική ομάδα. Πιθανόν να έχω σταματήσει κιόλας».

Τον ξαναρώτησα… Για να είναι ακριβές αυτό που θα μεταφερθεί… Είναι σπουδαίο για όλους μας να μην πατάμε σε ανερμήνευτες δηλώσεις που προκαλούν θόρυβο. 

- Είναι ανακοίνωση αυτό ή... Με διέκοψε… Σαν μου έλεγε «Τι δεν καταλαβαίνεις ρε άνθρωπε;». Δεκτό. Απόλυτα! 

«Πιθανώς να έχω σταματήσει την καριέρα μου.  Οπότε θα δούμε. Για αυτό το λόγο». 

Πρώτο μπαμ!

Λίγο νωρίτερα, περιμένοντας τη σειρά μου, είχα ακούσει τον Βαγγέλη Παπαδημητρίου από το Eurohoops να εισπράττει μία θαυμάσια ερώτηση σε μία θαυμάσια ερώτηση.. Τον ρώτησα το ίδιο όταν ήρθε πια η σειρά μου. Του το είπα κιόλας. Ελπίζοντας σε μία επανάληψη ή και κάτι παραπάνω αν ήταν εφικτό. 

- Όντως θεωρείς αποτυχία να μην κατακτήσεις κάτι με την εθνική ομάδα;

«Ναι. Θα σου δώσω την ίδια απάντηση. Πρώτα έγινα διεθνής παίχτης με τις μικρές εθνικές που ήταν ο πρώτος μου βασικός στόχος και όνειρό μου και μετά έγινα επαγγελματίας αθλητής. Στα 12 έγινα διεθνής και επαγγελματίας αθλητής ουσιαστικά έγινα στα 18-19. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας μου, το μεγαλύτερο, είναι η Εθνική Ομάδα. Οπότε αγωνιζόμενος 20 χρόνια σχεδόν σε αυτή κι έχοντας καμία επιτυχία με την Εθνική είναι ένα κενό όπως καταλαβαίνεις». 

Και μετά γελάσαμε… «Ξέρω ότι θα μου απαντήσεις πως δε χρωστάς τίποτα και σε κανέναν». Ηξερα ότι όταν προβλέπεις την απάντηση, θα πάρεις ακριβώς αυτή. Μπορεί όμως και κάτι παραπάνω κι εκεί ήλπιζα… «Τι θα απαντούσες;» ήταν το φινάλε της ερώτησης.

«Αυτό που απάντησες και εσύ… Δεν χρωστάω τίποτα και σε κανέναν. Αυτό που βλέπω μπροστά μου είναι οι προκλήσεις. Βλέπω μία τεράστια πρόκληση για μένα, να είμαι και εγώ 100% σωματικά έτοιμος για να μπορέσω να αγωνιστώ όπως εγώ θέλω και πιστεύω. Εμπιστοσύνη υπάρχει. Ταλέντο υπάρχει. Ο προπονητής είναι  για μένα ο κορυφαίος αυτή τη στιγμή για τον συγκεκριμένο ρόλο...».

Αν δεις τη συνέντευξη, θα καταλάβεις ότι το εννοούσε πέρα για πέρα. Δεν ήταν απλά μία ριπή πολιτικής ορθότητας. Έτσι κι αλλιώς εδώ και κάμποσα χρόνια ο ηγέτης του Παναθηναϊκού πιστεύει περισσότερο στην αλήθεια των δικών του συναισθημάτων και των σκέψεων του, παρά σε κάτι άλλο που δεν τον αντιπροσωπεύει. Και μετά ξαναγελάσαμε…

- Είδες τη φωτογραφία όπου σε μαρκάρει ο Σπανούλης;

«Την είδα, την είδα, ναι».

- Και; Πως ένιωσες βλέποντας την;

«Κατ' αρχήν είναι συγκινητικό. Ήμουν στο Ολυμπιακό όταν είχε έρθει ο Βασίλης ως παίκτης και θυμάμαι το θόρυβο που είχε γίνει. Καταλαβαίνω ότι έχουν μεσολαβήσει από τότε γύρω στα 20 χρόνια. Εγώ τελειώνω. Έχω αρχίσει να είμαι στη Δύση της καριέρας μου σχεδόν με το ένα πόδι. Με το ενάμιση πόδι. Ο Βασίλης ένας πλέον καταξιωμένος προπονητής τόσο σύντομα. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι ο χρόνος πετάει έχοντας πολύ ωραίες αναμνήσεις πίσω μας». 

Και για το φινάλε… Η περιβόητη ανακοίνωση. Δεν ήθελα, αποστρεφόμουν την ιδέα να τον ρωτήσω γιατί. Είχα την ανάγκη ίσως, να μοιραστώ με μία ερώτηση το δικό μου συναίσθημα. Που δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το δίκαιο ή το άδικο του κειμένου της ανακοίνωσης. Παρά μόνο με συναισθήματα.

- Τι θα απαντούσες σε κάποιον φίλαθλο, πραγματικά αγνό φίλαθλο, που αγαπά την εθνική ομάδα βαθιά, ότι… «Καταλαβαίνω ρε Κώστα. Αλλά ξέρεις κάτι; Στεναχωριέμαι».

«Για ποιο λόγο στεναχωριέσαι;» 

- Που πρέπει όλο αυτό να γίνει εν μέσω της προετοιμασίας της εθνικής ομάδας. 

«Κακώς στεναχωριέσαι, από τη στιγμή που είμαστε εμείς εδώ, δίνουμε το ενωτικό παράδειγμα όπως βλέπεις, γιατί θα μπορούσαμε, η μισή εθνική ομάδα που ανήκει στον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή να μην ήταν εδώ. Άρα δεν υπάρχει κανένας λόγο να στεναχωριέσαι. Η εθνική είναι εδώ, θα είναι πάντα είτε είμαστε εμείς είτε όχι. Εμείς ήρθαμε εδώ να κάνουμε ένα συγκεκριμένο ρόλο. Ήρθαμε να παλέψουμε και να κάνουμε κάτι ωραίο για την πατρίδα μας. Τώρα, οι θεσμοί και αυτοί οι οποίοι βρίσκονται σε συγκεκριμένες θέσεις οφείλουν να αναλογιστούν τι συμβαίνει στο ελληνικό μπάσκετ».