Ο Σιάο ήρθε ως επενδυτής και φεύγει ως οπαδός

Το παιχνίδι του Αρη με το Αμβούργο ήταν λογικό να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Και όταν πολύ γρήγορα φάνηκε η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στις δυο ομάδες, έγινε απλά η αφορμή για να μυηθεί ο Ρίτσαρντ Σιάο στη μυσταγωγία του μπασκετικού Αρη. Γιατί άλλο είναι να το ακούς, να έχει δει βιντεάκια, να στο έχουν εξιστορήσει κι άλλο να το ζεις από πρώτο χέρι. Να βιώνεις την περίφημη αύρα του θρυλικού Παλέ. Που σείστηκε για μια ακόμη φορά όταν έκανε την εμφάνισή του ο GOAT, Νίκος Γκάλης στον οποίο ο Σιάο έσπευσε να υποκλιθεί. Να βλέπεις την ελπίδα να ξαναζωντανεύει στα πρόσωπα μικρών και μεγάλων. Και αυτών που έζησαν την χρυσή εποχή της ένδοξης Αυτοκρατορίας και όσων ζουν με την προσμονή να ζήσουν και αυτοί ανάλογες στιγμές.

Να ασπρίζει το τοπίο από τα χιλιάδες χαρτάκια που έπεσαν με το σφύριγμα του τζάμπολ, παραπέμποντας σε άλλες εποχές. Ενδοξες. Αν δεν πάρει η διοργάνωση του Eurocup τη χθεσινή εικόνα και δεν την κάνει αφίσα, δεν ξέρω που αλλού θα βρει τέτοιο promotion!

Το πιο σημαντικό από όσα έχει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα πετύχει ο Σιάο είναι το όραμα που έχει δημιουργήσει. Έχω την αίσθηση ότι μετά τη χθεσινή βραδιά ο Μαλαισιανός επιχειρηματίας μπολιάστηκε με το μικρόβιο. Κατάλαβε την τεράστια δυναμική που έχει το club στο οποίο αποφάσισε να επενδύσει. Τις προοπτικές που υπάρχουν με τις κυοφορούμενες αλλαγές στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είδε την κάψα στα πρόσωπα των φιλάθλων. Την δίψα και τη δεδομένη στήριξη στο νέο εγχείρημα. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει στο μυαλό του γιατί μιλάμε για ανθρώπους που επενδύουν με σκοπό το κέρδος, αλλά δεν γίνεται να έφυγε από το Παλέ δίχως να νιώθει από χθες λίγο παραπάνω… Αρης. 

Να μην είδε το πρόσφορο έδαφος που υπάρχει. Όσο ήταν στο γήπεδο πάντως το χάρηκε με την καρδιά του. Και face painting έκανε πριν το ματς, και βόλτα γύρω από το Παλέ, και φωτογραφίες βγήκε με όλους όσους κατάφεραν να έχουν πρόσβαση, και τα σουτάκια του έριξε και στο ρυθμό των συνθημάτων λικνιζόταν (παρότι δεν τα καταλάβαινε) και γενικά στο γεμάτο τετράωρο που πέρασε στο Παλέ το χάρηκε με την παιδική ψυχή του. Είμαι σίγουρος ότι φεύγοντας πήρε μαζί του εικόνες, συναισθήματα και τέτοια αγάπη που έχει καιρό να απολαύσει άνθρωπος που ασχολείται με τον Αρη, με οποιαδήποτε ιδιότητα. Οπως είμαι βέβαιος ότι θα μας ξανάρθει σύντομα. 

Αγωνιστικά το εμπόδιο της γερμανικής ομάδας ήταν χαμηλό αλλά ακόμη και σε μια εύκολη, όπως εξελίχθηκε, βραδιά, προέκυψε ένα εξτρά κέρδος. Η συμμετοχή για ένα σχεδόν ολόκληρο δεκάλεπτο της νέας ελληνικής φουρνιάς του Αρη. Λέφας, Καζαμίας και Χατζηλάμπρου όχι μόνο έπαιξαν αλλά έδειξαν ότι εκτός από παρόν υπάρει και μέλλον. Υπήρξε στιγμή που ο Αρης αγωνιζόταν με αμιγώς ελληνική πεντάδα, προκαλώντας ντελίριο στην κερκίδα. Πόσο σημαντικό για την ομάδα να ρίχνει στο παρκέ την πιτσιρικαρία αλλά και πόσο ψήλωσαν από χθες αυτά τα αμούστακα παιδιά, παίρνοντας αρκετό χρόνο συμμετοχής σε ένα ευρωπαικό παιχνίδι. Ηταν το ιδανικό φινάλε σε μια εξαιρετική βραδιά που είχε ανάγκη να ζήσει ο αρειανός. Εχω την αίσθηση δε ότι έρχονται κι άλλες τέτοιες βραδιές που ξαναβάζουν τη Θεσσαλονίκη στον ευρωπαϊκό μπασκετικό χάρτη. Με τη διαφορά ότι εδώ μιλάμε για μια προσπάθεια που μόλις ξεκίνησε και έχει τεραστιο potential να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά μεγάλο. Με λίγη υπομονή και πάντα με μέτρο στα συναισθήματα γιατί ο δρόμος είναι μακρύς και στην επιτυχία δεν φτάνεις από τη μια μέρα στην άλλη, ειδικά όταν επί πολλά χρόνια πάλευες απλά για να επιβιώσεις…