Τα συναισθήματα δεν εξαγοράζονται με εκατομμύρια

Η ώρα είναι 01.06 το πρωί…. Στην τηλεόραση του δωματίου η οθόνη (ξανά)προβάλει την εκπληκτική νίκη της Καρδίτσας στην Οστάνδη, που θα μείνει αξέχαστη στην ιστορία των Θεσσαλών ως η πρώτη.

Το κινητό έχει πλημμυρίσει στο κίτρινο. Χαρτάκια παντού. Νιώθω ότι πέφτουν ακόμα και πάνω μου. Και αγάπη. Πολλή αγάπη. Και νοσταλγία. Και ρομαντισμός.

Μα και ελπίδα!

Και χαρά. Και μέλλον. Και χαραμάδες που λιώνουν από τη λάμψη του ήλιου και γίνονται πια ξέφωτα μονοπάτια προς ένα φωτεινό δοξασμένο μέλλον. Ίσως και όχι. Αλλά η πραγματική ελπίδα είναι εκεί. Υπάρχει πια. Αληθινή.

Είχα την ανάγκη να γράψω. Ένιωθα ανασφάλεια ότι είναι αδύνατον να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων που οριζόταν από τη μοναδική ομορφιά και τον συναισθηματισμό των εικόνων.

Χαρτάκια παντού στο δωμάτιο. Και εικόνα που ζωντανεύουν από το παρελθόν. Και υψωμένες γροθιές να κουνιούνται ρυθμικά στο απόλυτο σύνθημα/τραγούδι, που όμοιο του δεν υπάρχει, ούτε ακούγεται σε κάποιο ελληνικό γήπεδο.

Ασφαλώς και κάθε ομάδα έχει τον δικό της ύμνο, που κάνει ακόμα και τους ουδέτερους, ή τους αντιπάλους να σιγοτραγουδούν, αλλά…

Ξέρεις κάτι…

Ένας από τους λόγους που αγαπώ τον Καούρη είναι γιατί οι συζητήσεις μας έχουν και λίγο μπάσκετ.

Μία μέρα λοιπόν, σε μία αντιδικία μας, μου έστειλε ένα κείμενο… Για το ζεϊμπέκικο και τι αυτό εκπροσωπεί.

«Ο μοναχικός θρήνος»! Γραμμένο από τον μοναδικό Διονύση Χαριτόπουλο. Που σε μερικές αράδες κεντάει εικόνες, μηνύματα και βαθιά, σκοτεινιασμένα ένστικτα για το ζεϊμπέκικο, που εμείς οι κοινοί γραφιάδες θα χρειαζόμασταν χιλιάδες λέξεων και σελίδων για να περιγράψουμε.

Το «Άρη θυμήσου…» δεν είναι ένας μοναχικός θρήνος. Είναι ένας μοναχικός θρύλος! Σε κανένα άλλο σύνθημα δεν περιγράφεται τόσα ζωντανά και συμπυκνωμένα η λαμπρή ιστορία ενός πάλαι ποτέ Αυτοκράτορα, που δεν σταμάτησε ποτέ να συστήνεται ως τέτοιος.

«…μέσα στα ευρωπαϊκά σαλόνιαααα»… Και το ταξίδι των αναμνήσεων δεν σταματάει ποτέ. Ακόμα και για εμάς που το ζήσαμε μέσα από τη. Τηλεόραση σε τρυφερή ηλικία.

«Μόναχο, Γάνδη και Ισπανία»… σε μία εποχή, σε μια τριετία, που ο Άρης κουβαλούσε όχι απλά τα όπλα του στον δικό του πόλεμο, αλλά ολόκληρη τη χώρα και τις προσδοκίες της για ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Τότε που σχεδόν όλη η Ελλάδα ήταν Άρης.

Το «Άρη θυμήσου» μπορεί και στο πέρασμα των ετών να μετετράπη σε έναν μοναχικό θρήνο, για όλα αυτά τα περασμένα μεγαλεία και τις ελπίδες που βυθίζονταν αύτανδρες όλα τα επόμενα χρόνια. Είναι όμως κι ένας μοναχικός θρύλος, για τον καθένα ξεχωριστά που το τραγουδάει. Γιατί βαθιά μέσα του, αυτός ο θρύλος δεν έσβησε ποτέ και ίσως να μην υπάρχει καμία άλλη αθλητική κοινότητα πλην των Αρειανών που, ακόμα και σε εποχές …κρυφού σχολειού, να οιστρηλατήθηκε περισσότερο από το «Πάλι με χρόνια και καιρούς…» στην αθλητική εφαρμογή της. Όταν κανένας πια, δεν τους πίστευε. Εδώ είναι η μοναξιά της νοσταλγίας, εδώ είναι και ο Θρύλος, εδώ!

Και τώρα ενώ το βίντεο παίζει λούπα ξανά και ξανά, στέκομαι σε αυτόν τον πιτσιρικά, τον άνθρωπο που πήρε τους θρύλους και τους θρήνους για να τους κάνει θεμέλιο, και με την δια του παρουσία να φτιάξει ένα μείγμα ελπίδας, σταθερότητας, προοπτικής και Ανάταξης. Ου μην και Ανάστασης.

Κοιτά τον! Μικρό παιδί είναι! Ζάμπλουτος. Εξωφρενικά πλούσιος, αλλά ναι, παιδί. Που περπατάει ως γνήσιο μέλος της Gen Z, που ποζάρει σε φωτογραφίες σαν να σκοπεύει να τις ανεβάσει στο Instagram και να τις δείξει στους φίλους του. Ένα παιδί, που μπαίνοντας στο γήπεδο, όπου 6 χιλιάδες “ιερόσυλοι” τον βλέπουν σαν Θεό, αυτός κρατάει στα χέρια του ένα gimbal. Ξέρεις γιατί; Γιατί όσα εκατομμύρια κι αν έχει, είναι ακόμα παιδί. Genious και τετραπέρατος. Αλλά παιδί. Και τι ξέρουν τα να κάνουν τα παιδιά καλύτερα απ’όλους; Να παίζουν! Και να αισθάνονται αγνά και ειλικρινά.

Η εικόνα του Σιάο να κρατάει το κεφάλι του μετά το πιο «κόβει την ανάσα» intro στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι το πιο ενσταντανέ-ορόσημο του τώρα, του μετά και του πάντα για τον Άρη. Και για τον ίδιο τον Ρίτσαρντ Σιάο.

Ο οποίος σήμερα έμαθε (και μαζί του μάθαμε κι εμείς), ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν πολλά πράγματα, όχι όμως και συναισθήματα. Αυτά που κράτησαν ζωντανό έναν οργανισμό όταν επί δεκαετίες ένιωθε ότι πεθαίνει.

Και ο Ρίτσαρντ Σιάο, που τόσο πολύ ευεργετεί τον Άρη και το ελληνικό μπάσκετ με την παρουσία του, μπορεί κάποια στιγμή να σκεφτεί, ότι δεν επενδύει τα χρήματά του για να πάρει νίκες, αλλά πληρώνει ένα τίμημα για να έχει την ευκαιρία να γίνει ένας από αυτούς που τίναξαν στον αέρα τα χαρτάκια, σηκώνοντας και κουνώντας τα χέρια του στο τραγούδι που αυτοί ερμήνευαν στο Αλεξάνδρειο . Πληρώνει ένα τίμημα για να έχει την ευκαιρία να γίνει Άρης. Και να αισθάνεται ως τέτοιος. Μέχρι που θα τραγουδάει και ο ίδιος το «Άρη θυμήσου» και θα ξέρει ακριβώς που αναφέρεται. Γιατί το ένιωσε. Δεν τον αγόρασε.

«…οι οπαδοί σου γράψαν ιστορία…»