Μια ψαλιδιά που διόρθωσε τις ατέλειες και τις... αφέλειες

Ενδιαφέρον, ένταση, φάσεις, ευκαιρίες, συγκινήσεις, χαμένο πέναλτι, δοκάρι, νεύρα, γκολ. Όλα τα είχε το ματς στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Κι ας μην του φαινόταν… Λόγω διοργάνωσης και τρόπου διεξαγωγής της, το τοπικό ντέρμπι δεν προϊδέαζε για μεγάλα μίση και πάθη. Ήταν και ο καιρός περίεργος στην Θεσσαλονίκη, έγιναν και αρκετές αλλαγές στα πρόσωπα. Ειδικά από τον Ράζβαν Λουτσέσκου.

Ο προπονητής του ΠΑΟΚ προσπάθησε να δώσει χρόνο συμμετοχής σε παίκτες που τους λείπει, έκανε το μεγαλύτερο δυνατό φρεσκάρισμα σε πρόσωπα αλλά και σχηματισμό. Με τον Καμαρά ως επιτελικό (που δεν του βγήκε για άλλη μια φορά), με τους Ιταλούς βασικούς, με τον Μύθου στην κορυφή.

Παρόλα αυτά, ο τρόπος παιχνιδιού δεν άλλαξε, οι φιλοξενούμενοι είχαν από την αρχή τον έλεγχο, την κατοχή της μπάλας και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Φυσικά είχαν και τις φάσεις που έπρεπε να σκοράρουν. Με κορυφαία προφανώς αυτή του πέναλτι που σπατάλησε ο Ντεσπόντοφ. Το γκολ δεν ήρθε, ο αντίπαλος πήρε κουράγια και ψυχολογία, και τα πολλαπλασίασε με το γρήγορο γκολ στο 47’. Ένα όμορφα δομημένο γκολ, μια ακόμα προβληματική αμυντική μετάβαση του Δικεφάλου.

Ο Άρης αφού πήρε το μομέντουμ, και αφού γλίτωσε από το δοκάρι του Ντεσπόντοφ και την κεφαλιά του Βολιάκο στα μέσα του δεύτερου μέρους, κατασκήνωσε ξανά στο δικό το 1/3, δίνοντας έμφαση μόνο στις πολλές διακοπές παιχνιδιού, τους πεσμένους «τραυματίες», τα νεύρα. Ο καθαρός χρόνος παιχνιδιού στο τελευταίο ημίωρο ήταν απελπιστικά μικρός, και ο ρυθμός μοιραία είχε αποσυντονιστεί.

Έφτανε η δημιουργική ποιότητα του Τάισον και το ένστικτο του Γιακουμάκη για να έρθει η ισοφάριση στο κατάλληλο σημείο και να δώσει περισσότερη γλύκα στην ισοπαλία, ίσως περισσότερη ακόμα κι από μια νίκη. Τα μισοπεσμένο ψαλίδι του 30χρονου φορ «έκοψε» εν πολλοίς την ανησυχία για το τελικό πλασάρισμα του ΠΑΟΚ στη League Phase, «έκοψε» και το μικρό πισωγύρισμα που θα έφερνε μια κατά τ' άλλα άδικη ήττα.

Μέσα σε όλα αυτά, υπήρχε και ο Παπαπέτρου. Ένας Έλληνας διαιτητής που ορίστηκε σε μεγάλο παιχνίδι και θα έπρεπε να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Τα μόνα μαλλιά που τραβήχτηκαν όμως ήταν τα δικά μας. Από τα ίδια μας τα χέρια. Δεν ξέρω αν φταίει ο «ευνουχισμός» των τελευταίων χρόνων, αλλά ο άρχων του αποψινού ματς έμπαζε από παντού. Χωρίς την παραμικρή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, έδειχνε σε κάθε στιγμή του ότι το ματς ήταν πολύ παραπάνω από τη δική του υπόσταση.

Από τις χαιρετούρες στους δυο προπονητές πριν την έναρξη, από τον τρόπο που απολογούνταν στους παίκτες μέσα στο γήπεδο, από το γεγονός ότι δεν κατάφερε να πετύχει ούτε μια κομβική φάση από μόνος του. Ουσιαστικά, διαιτήτευε το VAR και είχε απεσταλμένο τον Παπαπέτρου στον αγωνιστικό χώρο. Το πέναλτι το μετέτρεψε σε επιθετικό φάουλ, το αμυντικό φάουλ το μετέτρεψε σε πέναλτι, στο γκολ της ισοφάρισης δεν έδειξε καν σέντρα. Περίμενε πρώτα μέσα σε απόγνωση τι θα πει ο big brother. Δυστυχώς, μια γενικά θλιβερή εικόνα.