Συγκινεί ο Γιώργος Μπαντής: «Αυτό που μένει είναι το αποτύπωμα που αφήνεις στην κοινωνία»

Γνωστός για το κοινωνικό του πρόσωπο και την επιθυμία του να αφήνει το στίγμα του στα δρώμενα, ο Γιώργος Μπαντής έδωσε για ακόμα μία φορά την άποψή του για την επιρροή που έχουν οι αθλητές και οι καλλιτέχνες στην νεότερη γενιά, τονίζοντας πως αποτελούν πρότυπα και θα έπρεπε κάθε τους κίνηση να εναρμονίζεται με αυτή την ευθύνη που αναπόφευκτα κουβαλούν.

Ο πρώην ποδοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του ΠΣΑΠΠ, αναφέρθηκε στις «μανούρες, τους τσακωμούς και τις ψευτομαγκιές», που δεν δίνουν το σωστό μήνυμα, ενώ τόνισε πως στην σημερινή εποχή με την τόσο μεγάλη επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το αποτύπωμα που μπορούν να αφήσουν, τόσο θετικά όσο και αρνητικά, στην κοινωνία οι άνθρωποι που έχουν το βήμα να το κάνουν, είναι πολύ μεγάλο.

Διαβάστε την μακροσκελή ανάρτηση του Γιώργου Μπαντή, που μας βυθίζει σε σκέψεις και προβληματισμούς:

«Στη σύγχρονη κοινωνία της εικόνας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των ψευδών προτύπων, λίγες ομάδες ανθρώπων έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τις νέες γενιές όσο οι μουσικοί και οι αθλητές. Πρόκειται για δύο κόσμους που μοιάζουν διαφορετικοί, αλλά μοιράζονται πολλά κοινά: Τη δημόσια έκθεση, το πάθος, την επιρροή και φυσικά την ευθύνη.

Όταν ένας αθλητής παίζει σε ένα γεμάτο στάδιο ή ένας ράπερ ανεβαίνει στη σκηνή μπροστά σε χιλιάδες fans, γίνονται πρότυπα είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι. Ειδικά για τα παιδιά και τους εφήβους που συχνά «ψάχνονται» μέσα τους, τα λόγια κι οι πράξεις μπορούν να γίνουν οδηγός. Η κατεύθυνση εξαρτάται από τους ίδιους.

Οι «μανούρες», οι τσακωμοί κι οι ψευτομαγκιές δεν αποτελούν ασυνήθιστες εικόνες στα γήπεδα. Όταν όμως ο αθλητής αντί να δείξει αυτοσυγκράτηση παραδίδεται στον θυμό του, τότε η εικόνα του δεν συνάδει με την ευθύνη. Γιατί ο αθλητισμός είναι ήθος, σεβασμός και αυτοσυγκράτηση.

Μπορούμε να κοιταχτούμε λίγο στα μάτια και να αναρωτηθούμε: Όταν χάνουμε τον έλεγχο, τι μήνυμα στέλνουμε στους θεατές που μας βλέπουν από τις εξέδρες ή τις οθόνες και ονειρεύονται να μας μοιάσουν;

Από την άλλη, ο μουσικός κουβαλά μιας άλλης μορφής δύναμη: Τις λέξεις. Ένας στίχος μπορεί να ξεσηκώσει, να εμπνεύσει, να ενώσει. Όμως, μπορεί και να διχάσει, να προωθήσει τη βία, τον ρατσισμό τον μισογυνισμό ή τη μισαλλοδοξία. Η ευθύνη του στίχου είναι τεράστια.

Οι καλλιτέχνες που γράφουν με σεβασμό στον άνθρωπο, αποτυπώνουν κοινωνικές ανησυχίες και ενθαρρύνουν τον προβληματισμό, έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν συνειδήσεις. Όπως και οι αθλητές που δεν σιωπούν μπροστά στην αδικία, που επιλέγουν να μιλήσουν για ζητήματα εκτός των τεσσάρων γραμμών. Έχουν αμφότεροι μεγάλη ευθύνη και η επίγνωση του αντίκτυπου αυτής ακριβώς της ευθύνης είναι απαραίτητη.

Ο αθλητισμός μπορεί να διδάξει την πειθαρχία, τη συνεργασία, την επιμονή. Να χτίσει χαρακτήρες, να ενώσει κοινότητες, να δημιουργήσει υγιή πρότυπα.

Η μουσική μπορεί να θεραπεύσει, να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν, να πει αλήθειες που δεν ακούγονται πουθενά αλλού. Έχει τη δύναμη να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, κοινωνικά στρώματα και ηλικίες.

Υπάρχει ένα αόρατο νήμα, που ενώνει τον καλλιτέχνη και τον αθλητή κι αυτό είναι η επιρροή.

Μαζί της έρχεται κι η ευθύνη. Ο ρόλος αθλητών και μουσικών (καλλιτεχνών γενικότερα) δεν είναι μόνο να διασκεδάζουν ή να εντυπωσιάζουν, αλλά και να εμπνέουν. Να χτίζουν αντί να γκρεμίζουν.

Να γίνονται η αφορμή για να αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο ο κόσμος μας.
Γιατί, τελικά, δεν είναι τα γκολ ή τα views που μένουν. Είναι το αποτύπωμα που αφήνεις στους ανθρώπους».