Επίσημη αγαπημένη και στις νίκες και στις ήττες

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κοιτάμε τους γύρω μας, χωρίς ποτέ να τους βλέπουμε στ’ αλήθεια. Ή μάλλον, επιλέγουμε πότε θα τους «δούμε». Τους βλέπουμε όταν λάμπουν, όταν νικούν, όταν τους σηκώνει το φως. Τότε, είναι ήρωες. Τους αγκαλιάζουμε με θαυμασμό, τους χειροκροτάμε, τους ανεβάζουμε σε βάθρα. Μα όταν η λάμψη σβήσει, όταν έρθει η ήττα ανάμεσα σε τόσες νίκες, τότε είναι απλώς «άλλοι», περαστικοί. Λες και ποτέ δεν ήταν εκεί. Λες και δεν προσπάθησαν, δεν πόνεσαν, δεν ίδρωσαν, δεν έκλαψαν για το ίδιο το όνειρο.

Η Εθνική ομάδα πόλο, των Ανδρών και των Γυναικών. Η Εθνική των Νέων στο μπάσκετ. Η κάθε Εθνική που παλεύει κάθε καλοκαίρι με το εθνόσημο στο στήθος, δεν μας χρωστάει τίποτα. Καμία νίκη. Καμία εξήγηση για μια ήττα. Ο αγώνας τους είναι η απάντηση. Η συνέπειά τους είναι το μάθημα. Η παρουσία τους είναι η υπερηφάνεια μας.

Don’t get me wrong — δεν τα λέω όλα αυτά πάνω στον ενθουσιασμό μιας νίκης ή ενός μεταλλίου. Δεν είναι λόγια της στιγμής. Αυτά γράφονται μετά την πρόκριση των ομάδων πόλο στους «4», και μετά την κατάκτηση της πέμπτης θέσης από τους Νέους. Και ναι, όλοι θέλουμε να φτάσουν στην κορυφή και να πάρουν το χρυσό. Αλλά δεν είναι αυτό το κριτήριο. Δεν πρέπει να είναι. Γιατί, κανένας αθλητής δεν είναι καμία ήττα και καμία νίκη.

Γιατί είναι άδικο να περιμένουμε πρώτα τη νίκη για να τους πούμε «μπράβο». Είναι άδικο να θυμόμαστε αυτούς τους αθλητές μόνο όταν το καλοκαίρι μας ζητάει ήρωες. Είναι υποκριτικό να καμαρώνουμε για το βάθρο, όταν όλο τον υπόλοιπο χρόνο δεν στρέφουμε καν το βλέμμα μας προς αυτούς.

Ας το παραδεχτούμε. Ό,τι δεν λέγεται ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, το ξεχνάμε. Δεν υπάρχει για εμάς, μέχρι να το θυμίσουν εκείνοι — με την ψυχή, την καρδιά και το σώμα τους. Και όσο για την «επίσημη αγαπημένη», την Εθνική Ανδρών στο μπάσκετ — με όλο τον σεβασμό — ο χαρακτηρισμός αυτός μοιάζει πια κάπως περιοριστικός. Γιατί αγαπημένες είναι και όλες οι άλλες ομάδες. Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι.

Σε κάθε Μυριοκεφαλιτάκη, κάθε Νικολαΐδη, κάθε Αβδάλα, σε κάθε παιδί που φοράει το εθνόσημο και παλεύει — είτε κερδίζει είτε χάνει — του χρωστάμε ένα μεγάλο συγγνώμη. Που συχνά τους κρίνουμε χωρίς να έχουμε ιδέα τι σημαίνει να είσαι στη θέση τους. Που ξεχνάμε, που προσπερνάμε., που δεν προσπαθούμε να μπούμε ούτε στο ελάχιστο στα παπούτσια του άλλου. Γιατί, άλλωστε, «είναι η δουλειά τους, τόσα λεφτά παίρνουν, οφείλουν να κερδίζουν». Και η σκέψη μου είναι, σε ποιον ακριβώς το οφείλουν;

Σε όλους αυτούς χρωστάμε, πάνω απ’ όλα, ένα ευχαριστώ. Γιατί μας κάνουν περήφανους, με τον πιο αληθινό τρόπο: όχι επειδή νικούν, αλλά επειδή δεν σταματούν ποτέ να προσπαθούν. 

Κι ίσως, τελικά, η «επίσημη αγαπημένη» να μην είναι μόνο μία. Ίσως να είναι κάθε ομάδα που δίνει την ψυχή της για τη σημαία, κάθε παιδί που ιδρώνει αθόρυβα, κάθε προπονητής που πιστεύει περισσότερο απ’ όλους, κάθε γονιός που στηρίζει στο παρασκήνιο, κάθε φίλαθλος που νιώθει χωρίς να φωνάζει.

Γιατί η αγάπη δεν μετριέται σε μετάλλια. Μετριέται στα δάκρυα της προσπάθειας, όπως εκείνα της Μυριοκεφαλιτάκη, στα βλέμματα της πίστης, σαν αυτά των Ανδρών μετά από την πρόκριση στους «4», στα σώματα που πέφτουν αλλά ξανασηκώνονται, σαν εκείνα των Νέων στο μπάσκετ.

Ας μην ξεχνάμε λοιπόν. Ας αγαπάμε τις ομάδες μας και κάθε αθλητή, που μεταξύ άλλων είναι πρώτα άνθρωπος, κάθε μέρα — όχι μόνο όταν νικούν. Γιατί, για να φτάσουν στη νίκη ή σε μια παραλίγο επιτυχία έχουν παλέψει πρώτα με τους δαίμονες τους, και έχουν βγει νικητές. Γιατί, πριν τα καταφέρουν ή όχι, έχουν κρίνει τους εαυτούς τους πολύ πριν το κάνουμε εμείς. Γιατί, όπως λέει και ο Λεξ, «η επιτυχία της αποτυχίας με έχει τρελάνει».