«Άναβα τσιγάρο και του φυσούσα τον καπνό στο πρόσωπο» - Σιμεόνε και Αλμέιδα, έξι χρόνια μαζί σε ένα δωμάτιο

Έξι χρόνια συγκατοίκησης στις αποστολές της εθνικής Αργεντινής ήταν αρκετά για να ενώσουν για πάντα τον Ντιέγο Σιμεόνε και τον Ματίας Αλμέιδα, αλλά και για να καταλάβουν ότι βλέπουν τη ζωή –και το ποδόσφαιρο– με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Οι δυο τους έζησαν μια κοινή αλλά μοναδική σεζόν στη Λάτσιο το 1999-2000, όταν κατέκτησαν μαζί το Σκουντέτο και το Σούπερ Καπ Ευρώπης, όμως από τότε η πορεία τους πήρε διαφορετικούς δρόμους.

Αυτό το Σάββατο 01/11, θα βρεθούν ξανά απέναντι - αυτή τη φορά ως προπονητές, ο Σιμεόνε στον πάγκο της Ατλέτικο Μαδρίτης και ο Αλμέιδα σε εκείνον της Σεβίλλης. Είναι η πρώτη τους προπονητική «μονομαχία», γεμάτη συναισθηματικό βάρος και κοινές αναμνήσεις.

Ο «Πελάδο» θα μπορούσε να είχε γίνει βοηθός του «Τσόλο» όταν εκείνος ξεκινούσε την προπονητική του καριέρα το 2006 στη Ράσινγκ, αλλά τελικά αρνήθηκε. «Είχα πει αρχικά ναι, αλλά το μετάνιωσα την ίδια μέρα. Βλέπαμε διαφορετικά το ποδόσφαιρο και ήθελα να συνεχίσω να παίζω λίγο ακόμα. Δεν ήθελα να είμαι βοηθός, ήθελα να είμαι πρώτος προπονητής», έχει δηλώσει ο Αλμέιδα στα απομνημονεύματά του όταν ήταν τεχνικός της ΑΕΚ.

Η σχέση τους είναι αρκετά δυνατή, με τον Σιμεόνε να μιλά πάντα με εκτίμηση για τον άλλοτε συμπαίκτη του. «Πάντα πίστευα ότι θα γίνει σπουδαίος προπονητής. Είναι γενναίος, έχει ξεκάθαρες ιδέες και μεταδίδει πάθος και πίστη στους παίκτες του. Αυτό είναι το πιο σημαντικό — η ικανότητα να πείθεις», γράφει ο «Τσόλο» στον πρόλογο του βιβλίου του Αλμέιδα.

Παρά τη φιλία τους, οι δύο άντρες δε θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί. Όπως είχε αποκαλύψει ο Αλμέιδα: «Ο Τσόλο ήταν υπερβολικά επαγγελματίας. Ζούσε μόνο για το ποδόσφαιρο. Εγώ ήθελα να μιλήσω για τη ζωή, κι εκείνος μου έλεγε για τον επιθετικό της Κροατίας ή τον μέσο της Φινλανδίας. Του φώναζα: “Άσε λίγο το ποδόσφαιρο!”».

Οι πιο έντονες στιγμές τους ήρθαν στις αποστολές της εθνικής Αργεντινής. «Ήταν συγκάτοικός μου σε όλα τα χρόνια μου στην Αργεντινή. Εγώ κάπνιζα κι εκείνος κοιμόταν νωρίς. Μου έλεγε ‘σσσσ’, και από νεύρα άναβα τσιγάρο και του φυσούσα τον καπνό στο πρόσωπο», εκμυστηρεύτηκε ο τεχνικός της Σεβίλλης.

Δύο προσωπικότητες εκ διαμέτρου αντίθετες, αλλά δεμένες από μια βαθιά φιλία και αμοιβαίο σεβασμό. Ο ένας «ζει» για το ποδόσφαιρο, ο άλλος «νιώθει» το ποδόσφαιρο — κι όμως, και οι δύο κατάφεραν να γίνουν επιτυχημένοι, εμπνέοντας τις ομάδες τους με ένα κοινό χαρακτηριστικό: το πάθος!

Το Σάββατο στο «Μετροπολιτάνο», ο καπνός του τσιγάρου ίσως να έχει σβήσει πια, αλλά η ιστορία που ενώνει τον Σιμεόνε και τον Αλμέιδα παραμένει ζωντανή.