Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα

Γνωρίζατε ότι ο Λουίς Ενρίκε δεν πίνει γάλα (ποιο απογαλακτισμένο ζώο πίνει γάλα, είναι η απορία του), μερικές φορές τρώει μόνο ένα μεγάλο γεύμα την ημέρα και του αρέσει να περπατάει ξυπόλητος, ακόμα και στις προπονήσεις;

Ο Ισπανός δεν είναι απλώς ένας παίκτης, ένας προπονητής ή ένας επαγγελματίας. Είναι ένας άνθρωπος που κουβαλάει κάθε του βήμα με πάθος, τιμή και αφοσίωση· ένας άνδρας που, ακόμη κι όταν όλα ραγίζουν, συνεχίζει να χαμογελά με δύναμη και να κοιτά ψηλά.

Το ντοκιμαντέρ «No Tenéis Ni P** Idea» δεν καταγράφει απλώς μια καριέρα. Ξετυλίγει τη ζωή του με τρόπο ωμό και αληθινό, αλλά ταυτόχρονα τρυφερό και ποιητικό. Μας οδηγεί πίσω στα γήπεδα της Ισπανίας, τότε που ο νεαρός Λουίς από το Χιχόν φορούσε τη φανέλα της τοπικής Σπόρτινγκ. Έπειτα, η πορεία του διασχίζει τις δύο αντίπαλες όψεις της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης – δύο κόσμους που σημάδεψε όχι μόνο με τις ικανότητές του, αλλά με την καρδιά του.

Η κάμερα τον ακολουθεί στις πιο εύθραυστες στιγμές του, εκεί που η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια. Όταν μιλά για τη μικρή του Τσάνα, τα μάτια του γίνονται καθρέφτης μιας ψυχής που δεν λύγισε – αλλά μεταμορφώθηκε.

Στο ντοκιμαντέρ, τον βλέπουμε να προπονείται ξυπόλυτος, να κάνει διαλογισμό, να κοιτά τον ουρανό πριν από κάθε αγώνα – σαν να αναζητά πάντα εκείνο το βλέμμα, το παιδικό.

Εξηγεί ότι σχεδιάζει συνήθως να τρώει ένα μεγάλο γεύμα την ημέρα για να εξοικονομήσει χρόνο. Και υπάρχουν πολλές λήψεις με τα γυμνά πόδια του σε γήπεδα με γρασίδι καθώς θέλει να συγκεντρωθεί - μια πρακτική που λέει ότι τον βοηθά να αισθάνεται συνδεδεμένος με τη φύση και στην οποία πιστώνει ότι απαλλάχθηκε από τις αλλεργίες του την άνοιξη!

Είναι τόσο δραστήριος και γεμάτος ένταση που τον βλέπουμε να κρέμεται από κρίκους που είναι στερεωμένοι στην οροφή του σπιτιού ή να διακόπτει μια συνάντηση με το προπονητικό του επιτελείο για να κάνει push-ups χρησιμοποιώντας ένα γραφείο.

Η ποδηλασία, ειδικά η ορεινή, είναι, επίσης μεγάλο πάθος του.

Ίσως, βέβαια, το πιο εκπληκτικό πράγμα που φαίνεται σε αυτό το ντοκιμαντέρ είναι ότι ο Λουίς Ενρίκε δεν είναι καθόλου... φαν των συνεντεύξεων Τύπου. Κάποια στιγμή, λέει ότι θα ήταν διατεθειμένος να περικόψει τον μισθό του κατά 25% εάν αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσε να απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις προς τα μέσα ενημέρωσης.

«Δεν θέλω να είμαι τέλειος ή να τα πηγαίνω με όλους καλά» λέει. «Δεν με νοιάζει πώς τα πάω με τους ανθρώπους, προτιμώ να μιλούν άσχημα για μένα». Η Έλενα, η γυναίκα του, προσπαθεί να τον... συνεφέρει: «Αυτό επηρεάζει κι έμενα, άρα καλύτερα να μην το κάνεις».

Βλέπουμε και κάποιες έντονες συνεντεύξεις τύπου από τον προπονητή της Παρί Σεν Ζερμέν,΄όπως όταν έλεγε ότι το δικό του στυλ παιχνιδιού αντιπροσωπεύει την Μπαρτσελόνα καλύτερα από τον τότε προπονητή των Καταλανών Τσάβι πριν από τον προημιτελικό του Champions League πέρυσι. Ή όταν επικρίνει έναν Ισπανό ρεπόρτερ για μια τυπικά «αρνητική» ερώτηση σχετικά με το τι θα συμβεί εάν η ομάδα του αποκλειστεί από τη διοργάνωση στους ημιτελικούς.

Το ντοκιμαντέρ αρχίζει με ένταση με μια σκηνή στα αποδυτήρια στο ημίχρονο του πρώτου αγώνα της φάσης των 16 του Champions League εναντίον της Ρεάλ Σοσιεδάδ. O Iσπανός τεχνικός είναι έξαλλος, φωνάζει, πετάει ένα μπουκάλι νερό και λέει ότι δεν τον πειράζει να αποκλειστεί η ομάδα του από τη συνέχεια της διοργάνωσης «αρκεί να παίζει ποδόσφαιρο». Η Παρί κέρδισε εκείνο το παιχνίδι με 2-0.

Εννοείται ότι τα πιο συγκινητικά σημεία του ντοκιμαντέρ είναι όταν ο Λουίς Ενρίκε μιλά για την Τσάνα, την κόρη του που πέθανε σε ηλικία εννέα ετών το 2019 αφού υπέφερε από οστεοσάρκωμα (καρκίνος των οστών). Το τελευταίο επεισόδιο της σειράς πήρε το όνομά της.

Περιγράφει λεπτομερώς τις σκληρές συνέπειες της ασθένειας και του θανάτου της μικρής κόρης του σε αυτόν και στην οικογένεια και πώς έπρεπε να πει στη μητέρα του να βάλει φωτογραφίες της Τσάνα στο σπίτι της, όταν εκείνη αρνιόταν να δεχθεί τον θάνατο της εγγονής της.

Ο Λουίς Ενρίκε και η οικογένειά του δημιούργησαν το Fundacion Xana για να βοηθήσουν οικογένειες με παιδιά που έχουν πληγεί από σοβαρές ασθένειες.

«Αν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό ή άτυχο; Θεωρώ ότι είμαι τυχερός, πολύ τυχερός» λέει ο Λουίς Ενρίκε. «Η κόρη μου έζησε εννέα υπέροχα χρόνια μαζί μας. Έχουμε χιλιάδες αναμνήσεις από αυτήν, βίντεο, απίστευτα πράγματα. 

Η μαμά μου δεν μπορούσε να έχει φωτογραφίες της Τσάνα. Μέχρι που μια μέρα γύρισα στο σπίτι και της είπα: "Γιατί δεν υπάρχουν φωτογραφίες της Τσάνα, μαμά;". "Δεν μπορώ, δεν μπορώ..." μου απάντησε. "Μαμά, πρέπει να βάλεις φωτογραφίες της. Η Τσάνα μας βλέπει ακόμα" της είπα».

Και αυτό εξηγεί γιατί ο Λουίς Ενρίκε λέει ότι δεν έχει κλάψει ποτέ για την ήττα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. «Ζωή ή θάνατος το ποδόσφαιρο;» λέει. «Πήγαινε σε ένα νοσοκομείο και θα δεις τι είναι ζωή ή θάνατος».

«No Tenéis Ni P** Idea»* είναι τίτλος-πρόκληση, σχεδόν εξομολόγηση: «Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα».

Και πράγματι, κανείς δεν είχε. Μέχρι που όλοι είδαμε έναν άνδρα να μετατρέπει τον πόνο σε δύναμη και την καριέρα του σε ιστορία.