Οι Κομόρες έχουν... οδηγό την εθνική μας: «Έδειξα στους παίκτες μου την Ελλάδα του 2004 - Θέλουμε αυτή την τρέλα»
Το 35ο Κύπελλο Εθνών Αφρικής ξεκινά την Κυριακή (21/12, 21:00), με τη διοργανώτρια χώρα Μαρόκο να αντιμετωπίζει τις Κομόρες.
Η φετινή διοργάνωση ήταν αρχικά προγραμματισμένη για το καλοκαίρι του 2025, όμως μετατέθηκε κατά έξι μήνες, ώστε να μην συμπέσει με την πρώτη διεξαγωγή του ανανεωμένου Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων της FIFA, όπου έλαβε χώρα από τον Ιούνιο έως τον Ιούλιο. Οι αγώνες θα φιλοξενηθούν σε εννέα γήπεδα, σε έξι πόλεις, μεταξύ των οποίων το Μαρακές, η Καζαμπλάνκα και η Ταγγέρη. Το γήπεδο του εναρκτήριου αγώνα αλλά και του τελικού θα είναι το «Prince Moulay Abdellah Stadium» στη Ραμπάτ, χωρητικότητας 68.700 θέσεων, στην πρωτεύουσα του Μαρόκου.
O τεχνικός της εθνικής ομάδας των Κομόρες, Στεφάνο Κουζίν, μίλησε στην «Gazzetta dello sport», εν όψει του πρώτου παιχνιδιού του συνόλου του στην διοργάνωση, απέναντι στο φαβορί, Μαρόκο στο εναρκτήριο ματς το βράδυ της Κυριακής (21/12, 21:00).
Ο πρώην προπονητής του Ερμή Αραδίππου στην Κύπρο, αναφέρθηκε στην προετοιμασία των ποδοσφαιριστών του για το τουρνουά, τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, τονίζοντας μάλιστα, πως για το δεύτερο έχει χρησιμοποιήσει και το παράδειγμα της εθνικής μας ομάδας και του Euro του 2004, το όποιο κατακτήσαμε.
Aρχικά, μιλώντας για το παιχνίδι με το Μαρόκο υπογράμμισε: «Αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λογικά, μπορούμε ακόμη και να μείνουμε σπίτι. Είναι η καλύτερη αφρικανική ομάδα και μία από τις καλύτερες στον κόσμο, έχοντας φτάσει μέχρι τα ημιτελικά στο Κατάρ το 2022. Έρχονται με 18 συνεχόμενες νίκες και μόλις πέρασαν την Ιταλία στην κατάταξη FIFA, ανεβαίνοντας στην 11η θέση, ενώ εμείς είμαστε στην τριψήφια, στην 108η. Θεωρητικά, δεν υπάρχει σύγκριση. Είναι σαφές ότι πρέπει να παίξουμε με μεγάλη ταπεινότητα, αλλά και με λίγη τρέλα».
Συνεχίζοντας, ρωτήθηκε αν μπόρεσε να μεταφέρει λίγη... τρέλα στους παίκτες του, με τον ίδιο να απαντάει: «Το βράδυ της Πέμπτης (18/12) ήμασταν στο ξενοδοχείο και παρακολουθήσαμε όλοι μαζί το Πορτογαλία-Ελλάδα, τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004. Το ποδόσφαιρο ζει και βασιλεύει επειδή υπάρχουν ιστορίες όπως αυτές: η Δανία το 1992, η Σενεγάλη ενάντια στη Γαλλία το 2002, η Ζάμπια, το Καμερούν το ’82… Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα· η νοοτροπία μπορεί ακόμα να κάνει τη διαφορά».
Τέλος, όταν τέθηκε το ερώτημα για το αν υπάρχει χώρος για ρομαντισμούς στην Αφρική, ο Καναδός τόνισε: «Φυσικά, και όχι μόνο για μικρές ομάδες σαν τη δική μας, ισχύει και για τις μεγάλες ομάδες. Με εντυπωσιάζει η απλότητα των μεγάλων πρωταθλητών, κάτι που φαίνεται ακόμα περισσότερο όταν επιστρέφουν στην πατρίδα τους. Η ομορφιά του αφρικανικού ποδοσφαίρου είναι ότι συνδυάζει το ιερό με το καθημερινό, μεγάλους πρωταθλητές εκπαιδευμένους από ντόπιους προπονητές, άγνωστους και όχι πάντα ενημερωμένους, ενώ πολλοί νέοι που γεννήθηκαν στην Ευρώπη χαίρονται να ενταχθούν στις εθνικές ομάδες των γονιών τους και να προσαρμοστούν εύκολα στις λογιστικές προκλήσεις που συνοδεύουν το αφρικανικό ποδόσφαιρο».
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Θέλουμε νοσοκομεία, όχι γήπεδα» - Το κίνημα Gen Z 212 δίνει τον αγώνα του στους δρόμους
Ο Σαλάχ, η Ακτή Ελεφαντοστού και το Μαρόκο του Ελ Κααμπί - Αυτές είναι οι ιστορίες που ξεχωρίζουν στο AFCON
