Με τέτοιο... αυτογκόλ στο 90', δεν γυρνάει το ματσάκι

Αποστολή στην Κωνσταντινούπολη εξετελέσθη... Όχι με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Αλλά το βασικό ζητούμενο που είχε ο Παναθηναϊκός AKTOR, μετά την άδικη ήττα στο Game 2 και τον απολογισμό του 1-1, ήταν να γυρίσει τη σειρά στην Αθήνα.

Από τη στιγμή που ένα Game 5 στο ΟΑΚΑ εξασφαλίστηκε από το πρώτο ματς στην Τουρκία, σίγουρα μένει μια γεύση πίκρας. Η ήττα στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς στέρησε από τους πρωταθλητές Ευρώπης την ευκαιρία να... ηρεμήσει το κεφάλι τους και από τους φιλάθλους τους να οργανώνουν ήδη το ταξίδι στο Άμπου Ντάμπι.

Ο Παναθηναϊκός μπορούσε να κάνει το 2 στα 2 στην Πόλη. Έφτασε πολύ κοντά και χθες... Ουσιαστικά ένα σουτ μακριά ήταν με το ματς να μπαίνει στο τελευταίο λεπτό. Αυτή τη φορά ο Ντίνος Μήτογλου το έχασε από την κορυφή, αλλά αυτά που έκριναν πολλά περισσότερα τα είχε ήδη βάλει όταν έπρεπε. Όχι, βέβαια, ότι δεν μπορούσε να έχει τελειώσει και πιο πριν το ματς.

Επιστρέφοντας από το -10 στο τρίτο δεκάλεπτο οι «πράσινοι» έμοιαζαν να παίρνουν το μομέντουμ και να έχουν το πάνω χέρι. Ο Τζέντι Οσμάν έκανε σπουδαίο ματς (γενικά κάνει πολύ καλή σειρά) και ο Κώστας Σλούκας καθοδηγούσε με μαεστρικό τρόπο, αλλά έλειψε ο τρίτος βασικός πόλος για να «κλειδώσει» το ματς. Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ έκανε αρκετά καλή δουλειά, αλλά καθηλώθηκε από νωρίς στον πάγκο με φάουλ και μόνο στο τέλος προσέφερε πολύτιμες βοήθειες με τα σουτ του. Χρειαζόταν πιο νωρίς, όμως, ο Παναθηναϊκός έναν ακόμα στυλοβάτη στην προσπάθειά του.

Ο Κέντρικ Ναν αυτή τη φορά δεν εξουδετερώθηκε από κάποιο περίπλοκο αμυντικό σχέδιο, αλλά από την ξεκάθαρη εντολή του Λούκα Μπάνκι στους παίκτες του να ξεφύγουν από τα όρια του φάουλ και να παίζουν... ξύλο πάνω στον Αμερικανό MVP της EuroLeague. Ο Ιταλός δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος, μιας και το διαιτητικό τρίο όχι μόνο δεν προστάτεψε τον κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης, αλλά τον εκνεύρισε ακόμα περισσότερο, αφού δεν σφύριζε ούτε τα εξόφθαλμα χτυπήματα στα χέρια του όταν σούταρε.

Αυτό ήταν το βασικό πρόβλημα του Τριφυλλιού στο δεύτερο ματς της Πόλης. Μαζί με την πρώτη σπουδαία εμφάνιση του Ελάιζα Μπράιαντ στη σειρά και τα απίθανα σουτ που έβαλαν σε καθοριστικά σημεία οι Οσμάνι και Σμιτς, το 2-2 ήταν αναπόφευκτο και η σειρά επιστρέφει στο ΟΑΚΑ.

Να σας πω την αλήθεια, η σιγουριά της νίκης σε έναν αγώνα «τελικό» πάντα με τρομάζει. Φυσικά και πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί, όποιον κι αν αντιμετωπίζει στο σπίτι του. Είναι ο πανάξιος πρωταθλητής Ευρώπης, με παίκτες ηγέτες και πρωταγωνιστές στην EuroLeague, που ξέρουν να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις. Αλλά μερικές φορές η νοοτροπία που υπάρχει στον περίγυρο και τον κόσμο, περνάει και στην ομάδα. Κι αυτό είναι μεγάλη παγίδα. Απέναντι σε μια ποιοτική ομάδα, όπως είναι δεδομένα η Αναντολού Εφές, δεν μπορεί να εφησυχάζεις και να λες «είναι τελειωμένη η πρόκριση». Ειδικά όταν έχεις δει και τρεις... κομάντο να καθορίζουν το Game 2.

Αυτοί οι φόβοι, ωστόσο, μειώθηκαν στο ελάχιστο μετά το τρομερό... αυτογκόλ των Τούρκων οπαδών. Με το ματς να έχει κριθεί, την ομάδα τους να έχει ισοφαρίσει σε 2-2, να είναι ζωντανή και επικίνδυνη σε ένα ματς-τελικό, κατάφεραν να συσπειρώσουν με βλακώδη τρόπο τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του. Η ανήθικη ασέβεια προς τον Εργκίν Αταμάν, τον άνθρωπο που τους έβγαλε από την αφάνεια και τους οδήγησε σε επιτυχίες που δεν θα μπόρουσαν καν να φανταστούν, νομίζω πως είναι και η... καταδίκη τους σε αυτή τη σειρά.

Το πάθος, το πείσμα και πάνω από όλα το ένστικτο της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ που υπάρχει στον απόλυτο βαθμό στον Παναθηναϊκό θα είναι αυτό που θα τον στείλει οριστικά στο Άμπου Ντάμπι. Γιατί όταν διοίκηση, ομάδα και κόσμος γίνονται ένα, δεν μπορεί να τη σταματήσει σε τέτοιο ματς κανείς διαιτητής τύπου «Γιαβόρ».