Ο Παναθηναϊκός παίζει την Τρίτη ένα παιχνίδι που το έχει κερδίσει οχτώ φορές τον τελευταίο χρόνο

Ομολογώ πως δεν περίμενα να πάει έτσι η σειρά με την Εφές. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα πως τα πράγματα στην Κωνσταντινούπολη θα έρθουν... αντίθετα απ' ότι ήρθαν. Πως η Εφές με τη δύναμη της έδρας και τη... φόρα από την ισοφάριση στο ΟΑΚΑ θα έπαιρνε το πρώτο ματς. Και πως ο Παναθηναϊκός, μαθημένος να παίζει με την πλάτη στον τοίχο και να βγαίνει νικητής, θα το έφερνε στο 2-2 στο τέταρτο.

Οι πράσινοι όμως πήγαν στην Πόλη έχοντας ακόμα στ' αυτιά τους τις ιαχές από την αδιανόητη στήριξη 12.000 ανθρώπων στην προπόνηση. Που ακούστηκε; Και πότε το είδαμε ξανά; 12.000 φίλαθλοι να σηκωθούν Κυριακή πρωί, να αφήσουν τον καφέ τους και μια ηλιόλουστη βόλτα, για να ανηφορίσουν στο ΟΑΚΑ για μια... προπόνηση. 12.000 εισιτήρια δεν κόβουν όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες μαζί - πλην Big 5 - σε επίσημα παιχνίδια. Και είχε ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ σε προπόνηση πριν από ένα ταξίδι στο οποίο έπρεπε να πάρει τουλάχιστον ένα από τα δύο παιχνίδια για να φέρει τη σειρά πίσω.

Ετούτο το δέσιμο που υπάρχει μεταξύ του κόσμου του Παναθηναϊκού και του μπασκετικού τμήματος δε θα σβήσει ποτέ στον χρόνο. Και θα περνάει από γενιά σε γενιά, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Στα εύκολα και στα δύσκολα μαζί. Σαν γροθιά.

Αχνοφάνηκε το 3-1 και το Άμπου Ντάμπι το βράδυ της Τετάρτης, τη στιγμή που ο Μήτογλου έβαζε εκείνο το τρίποντο που έκανε έως και τον σπίκερ της Nova να τραγουδάει «χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός». Δε συνέβη γιατί η Εφές είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Είναι μια πραγματικά καλή ομάδα, με εξαιρετικές αρχές από τον κόουτς Μπάνκι, που ακόμα και όταν το πράγμα δυσκολεύει έχει και την ατομική (βλ. Λάρκιν) και την ομαδική ποιότητα για να επιστρέψει. Εκείνο το σερί στο φινάλε της regular season της Euroleague μόνο τυχαίο δεν ήταν τελικά. Και το καλοφτιαγμένο ρόστερ μάλλον δικαίως διεκδικεί πια σε ένα ματς do or die την πρόκρισή του σε ένα Final 4 που για την Εφές έμοιαζε με όνειρο απατηλό έως τα μέσα της σεζόν.

Αλλά το θέμα μας δεν είναι η Εφές. Ή τέλος πάντων δεν είναι κυρίως η Εφές, αλλά ο Παναθηναϊκός. Σε αυτά τα do or die ματς, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός εδώ και έναν χρόνο έχει δείξει τα διαπιστευτήριά του. Και το έχει κάνει απολύτως επιτυχημένα, κερδίζοντας μέσω αυτών ακριβώς των αγώνων τρεις τίτλους σε λιγότερο από 10 μήνες. Ευρωπαϊκό, πρωτάθλημα και Κύπελλο. Ο πρωταθλητής Ευρώπης πάει την Τρίτη να παίξει ένα παιχνίδι που το έχει παίξει ήδη οχτώ φορές τον τελευταίο χρόνο. Και το έχει κερδίσει και τις οχτώ!

Και εξηγούμαι: όσες φορές οι πράσινοι βρέθηκαν σε διαδικασία αγώνα που αν το κέρδιζαν θα προχωρούσαν και αν το έχαναν θα έχαναν στόχο, βγήκαν από το παρκέ νικητές. Οι τέσσερις πρώτες ήταν στην Ευρωλίγκα. Όταν η Μακάμπι έκανε το 2-1 στη σειρά των Play Offs απέναντι στον Παναθηναϊκό, οι πράσινοι γνώριζαν πως για να γίνουν πρωταθλητές Ευρώπης έπρεπε να κάνουν αυτό που δύσκολα μπορεί να γίνει: να πάρουν και τα τέσσερα παιχνίδια που θα έβρισκαν μπροστά τους. Δύο με τη Μακάμπι, έναν ημιτελικό και τον τελικό του Final Four. Το έκαναν και έραψαν το έβδομο αστέρι.

Με την πλάτη καρφωμένη στον τοίχο και χωρίς περιθώρια για μισό λάθος βρέθηκαν και στους τελικούς της Basket League. Το αρχικό 2-0 του Ολυμπιακού επέβαλλε στον Παναθηναϊκό κάτι που είχε συμβεί μόλις μία φορά σε όλη την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Το τρία στα τρία και την ανατροπή. Το έκανε και αυτό, με δύο νίκες στο ΟΑΚΑ και μία στο ΣΕΦ, κατακτώντας ένα απίθανο πρωτάθλημα. Εφτά ματς που οι πράσινοι αν έχαναν ένα απ' αυτά θα έχαναν και τον στόχο τους. Τα πήραν όλα! Εφτά στα εφτά. Που έγινε οχτώ στα οχτώ με τον τελικό Κυπέλλου στην Κρήτη απέναντι στον Ολυμπιακό μερικούς μήνες αργότερα.

Οχτώ ματς δίχως το παραμικρό περιθώριο λάθους. Δεν το έκαναν. Ούτε μισό λάθος. Οχτώ σχεδόν αψεγάδαστα παιχνίδια, με καρδιά πρωταθλητή. Αυτό το ματς πάει να δώσει ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Τρίτης. Ένα παιχνίδι που αυτοί οι παίκτες έχουν παίξει ξανά και ξανά και ξανά. Και έχουν κερδίσει ξανά και ξανά και ξανά...