O Nτιέγκο περπάτησε ξανά στη Σπακανάπολι…

Μια μέρα ξαφνικά σε ερωτεύτηκα

Η καρδιά μου χτυπούσε, μη με ρωτήσετε γιατί

Ο χρόνος που πέρασε, αλλά είμαι ακόμα εδώ

Και σήμερα όπως τότε, υπερασπίζομαι την πόλη

Έχει περάσει πολύς καιρός, δεν θα αφήσουμε ποτέ ο ένας τον άλλον

Είμαστε παιδιά του Βεζούβιου

Ίσως μια μέρα να εκραγεί

Ίσως μια μέρα να εκραγεί

Δεν είναι άλλο ένα τραγούδι αγάπης. Είναι κάτι περισσότερο από μια ερωτική εξομολόγηση. Είναι λέξεις γεμάτες πάθος που βγαίνουν από τα χείλη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για αυτήν που δίνει νόημα στη ζωή τους.

Η νύχτα απλώθηκε πάνω από το Βεζούβιο σαν βασιλικός μανδύας και μια πόλη ξύπνησε σε μια πυρκαγιά χρωμάτων, καπνογόνων και δακρύων.

Η Νάπολη, η πόλη που αγαπά ως θρησκεία το ποδόσφαιρο, βρήκε ξανά τον δρόμο για τον θρόνο του ιταλικού πρωταθλήματος – και για άλλη μια φορά η καρδιά του Νότου χτύπησε στο ρυθμό ενός θρυλικού συνθήματος, αυτού που τραγούδησαν οι χιλιάδες οπαδοί της μέσα στο γήπεδο και όλοι όσοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσουν ξανά.

Η Νάπολι κατέκτησε ξανά τη Serie A, με μια ομάδα που δεν είχε απλώς ταλέντο, αλλά ψυχή. Μια ομάδα που έπαιζε σαν να άκουγε ακόμη τις προσταγές του «θεού» της, του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, που από τον ουρανό αγκαλιάζει ακόμη τα παιδιά του σαν πατέρας στοργικός και συνάμα ευλογημένος.

Ο Αντόνιο Κόντε, ένας στρατηγός που έδωσε πνοή σε μια ομάδα που έμοιαζε να έχει γραμμένο το πεπρωμένο στις φλέβες του, καθοδήγησε τους «παρτενοπέι» με ηρεμία και πίστη, τα γκολ των Σκοτ ΜακΤόμινεϊ και Ρομέλου Λουκάκου ήταν απλά αυτά που έγραψαν την τελευταία σελίδα μιας εποποιίας.

Η Νάπολι στέφθηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας — για τέταρτη φορά στην ιστορία της, πρώτη μετά το έπος του 2023. Μια ομάδα πιο ώριμη, πιο μεστή, πιο πεινασμένη.

Ένα τρόπαιο το οποίο δεν σήκωσε μόνο ο αρχηγός Tζιοβάνι Ντι Λορέντζο στο χορτάρι. Το σήκωσε κάθε παιδί στις φτωχογειτονιές της πόλης, κάθε γκράφιτι με το πρόσωπο του Μαραντόνα στους τοίχους, κάθε ψυχή που δεν έπαψε να ελπίζει, κάθε καρδιά που φλέγεται.

Η Πιάτσα ντελ Πλεμπισίτο έγινε μια θάλασσα από μπλε σημαίες. Οι ψυχές μαζεύτηκαν όπως παλιά, μπροστά σε μια γιγαντοοθόνη που δεν έδειχνε απλώς έναν αγώνα, αλλά τη λύτρωση ενός λαού.

Το στάδιο που φέρει πια το όνομά του Ντιέγκο έδωσε το σύνθημα. Και χιλιάδες φωνές ενώθηκαν για να πουν δυνατά «Ντιέγκο, το κάναμε ξανά!». Και όλοι είχαν τα μάτια στραμμένα στον ουρανό. Εκεί που κατοικεί πια ο θρύλος.

Κι αυτός είναι πάντα εκεί. Παρουσία ζωντανή, αφθαρτη, θεϊκή. Διότι. όπως είπε κάποτε κάποιος γέρος στη Σπακανάπολι: «Ο Ντιέγκο δεν πέθανε. Απλώς έφυγε λίγο πιο μακριά για να βλέπει καλύτερα το γήπεδο».

Η Νάπολι δεν κέρδισε απλώς ένα πρωτάθλημα. Επανασυνδέθηκε με την ψυχή της. Στον τελευταίο αγώνα, όπου οι παλμοί ξεπέρασαν τους νόμους της φύσης και η μπάλα έμοιαζε να σέρνει πίσω της προσευχές, οι «παρτενοπέι» λύγισαν την Κάλιαρι και σήκωσαν τον τίτλο με την ίδια δόξα που πριν δεκαετίες ο Ντιέγκο είχε χαρίσει στους φτωχούς της πόλης.

Η νίκη ανήκει στους δρόμους της Σπακανάπολι, στα μπαλκόνια με τις εικόνες της Παναγίας και του Μαραντόνα, στις γιαγιάδες που λένε ακόμα το όνομά του σαν προσευχή, στα βλέμματα εκείνων που δεν έζησαν τις παλιές δόξες, μα τις κουβαλούσαν πάντα σαν κληρονομιά, στα παιδιά που ξυπνούν με τη φανέλα του κάτω από το μαξιλάρι τους.

Μέχρι και τα αγάλματα του Σαν Τζενάρο χαμογέλασαν, ο ουρανός της Νάπολη φωτίστηκε και δεν ήταν μόνο από τα πυροτεχνήματα.

Στη σκιά του Βεζούβιου όλα είναι ποτισμένα από ποίηση, λύπη και λαχτάρα. Και η φωτιά δεν σβήνει ποτέ, Υπάρχουν πάντα οι σπίθες, έτοιμες να γίνουν πυρκαγιά.

Η πόλη ξαναβρήκε τη φωνή της. Όχι επειδή ξανακέρδισε. Μα διότι ξαναπίστεψε. Διότι ένας τίτλος δεν είναι απλώς αριθμός — είναι ανάσταση. Και φέτος, η Νάπολη αναστήθηκε.

Όταν το τρόπαιο σηκώθηκε ψηλά, για μια στιγμή, ο κόσμος σώπασε.

«Ντιέγκο, το κάναμε, ξανά».

Κι εκείνος, δακρυσμένος στα αστέρια, ψιθύρισε:

«Lo sapevo. Sempre con voi».

(Το ξέρω, θα είμαι πάντα μαζί σας).

Un giorno all'improvviso

Mi innamorai di te

Il cuore mi batteva

Non chiedermi il perché

Il tempo che è passato

Ma sono ancora qua

Ed oggi come allora

Difendo la città

Και μετά από αυτό…

E’ passato tanto tempo. Non ci lasceremo mai Siamo figli del Vesuvio...

To ηφαίστειο είναι πάντα εκεί. Έτοιμο να εκραγεί...

Siamo noi, Siamo noi, I Campioni dell'Italia.

Είμαστε εμείς. Είμαστε εμείς, οι πρωταθλητές Ιταλίας.