Θα είμαι αρκετός για σένα ακόμα και όταν χάσω;

Θα είμαι αρκετός για σένα ακόμα και όταν χάσω; Όταν ηττηθώ από τους δαίμονες μου; Όταν κάνω λάθος; Όταν δεν είμαι εκείνος που περίμενες, όταν τα μάτια σου με κοιτάνε και δεν βλέπουν ήρωα — αλλά άνθρωπο.

Αν σκεφτήκατε ενστικτωδώς «Ναι» αυτή είναι η απάντηση. Μια απάντηση που ξεχνάμε στο άκουσμα της ήττας, αφού κανένας δεν θέλει να είναι από την αντίθετη πλευρά της ιστορίας. Γιατί έχουμε μάθει να χειροκροτούμε μόνο τη νίκη. Να αγαπάμε μόνο τους νικητές.

Και κάπως έτσι, σε μια κοινωνία που αποθεώνει το αποτέλεσμα, η Εθνική ομάδα πόλο γυναικών έγραψε ιστορία. Κατέκτησε την κορυφή του κόσμου και μαζί, την καρδιά όλων μας.

Μετά από την κατάκτηση του χρυσού, η Έλενα Ξενάκη δήλωσε χαρακτηριστικά: «Πριν τρεις μέρες περάσαμε άντρες γυναίκες στην τετράδα του κόσμου. Οι άντρες δεν κατάφεραν να είναι στον τελικό. Όλος ο κόσμος ενώ πριν τρεις μέρες φώναζε για εμάς και μας επευφημούσε, εχθές έβγαλε μαχαίρια. Αν ένας από αυτούς φέρει το παιδί του στον αθλητισμό και δει τι περνάμε κάθε μέρα για να φτάσουμε εδώ πέρα δεν θα έχει να πει τίποτα».

Τελικά είμαι αρκετός;

Οι άντρες έχουν την ευκαιρία να τερματίσουν στην τρίτη ή τέταρτη θέση σε ΌΛΟ τον κόσμο και εμείς, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε, τους κρίναμε και τους δείξαμε με το δάχτυλο. Κρίναμε το πως διαχειρίστηκαν τα τελευταία δευτερόλεπτα, γιατί δεν πέταξαν την μπάλα μακριά και άλλα πολλά. Λες και εμείς έχουμε ιδέα πως είναι να είμαστε εκείνοι.

Είναι πραγματικά πάρα πολύ εύκολο να κρίνουμε. Αλλά, συγγνώμη, ποιος μου δίνει το δικαίωμα να κρίνω έναν άνθρωπο, ο οποίος παλεύει καθημερινά πόλεμους που εγώ δεν έχω παλέψει και δεν μπορώ να δω; Δηλαδή, η μόνη αξία του ανθρώπου είναι η νίκη; Κι αν χάσω; Αν λυγίσω; Αν δεν αντέξω την πίεση; Τότε δεν θα είμαι αρκετός; Δεν είναι αρκετό το ότι προσπάθησα, ότι σηκώθηκα τις στιγμές που δεν με βαστούσαν τα πόδια μου;

Πόσο σκληρή είναι η ευκολία με την οποία αλλάζουμε στάση. Πόσο αμείλικτη η στιγμή που δεν συγχωρεί το λάθος. Πόσο υποκριτική η κρίση μας, όταν δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο χείλος της κατάρρευσης και να συνεχίζεις.

Ο πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο μετάλλια. Είναι μοναξιά, είναι φόβοι, είναι θυσίες και αμέτρητες φορές που παλεύεις όχι με τον αντίπαλο — αλλά με τον εαυτό σου.

Γιατί ο αληθινός αθλητής δεν είναι αυτός που νικά πάντα. Είναι αυτός που, κι όταν χάσει, παραμένει ακέραιος. Που δίνει ό,τι έχει, μέχρι να μην του μείνει τίποτα. Που δείχνει πώς μοιάζει η αντοχή. Που γίνεται καθρέφτης για όλους εμάς που φοβόμαστε την αποτυχία.

Ίσως τελικά, το πιο μεγάλο στοίχημα δεν είναι να νικήσεις. Είναι να μπορείς να συνεχίσεις να αγαπάς αυτό που κάνεις, ακόμα κι όταν δεν σε αποθεώνουν. Να μπορείς να στέκεσαι απέναντι στον καθρέφτη και να λες «έδωσα ό,τι είχα». Να έχεις ανθρώπους που δεν σε θαυμάζουν μόνο όταν λάμπεις, αλλά σε σφίγγουν το χέρι όταν τρέμει. Να μην χρειάζεται να είσαι τέλειος για να είσαι αγαπημένος. Γιατί η αξία σου δεν μετριέται με κύπελλα.